Νέα Υόρκη Daily News Λεζάντα: "σκηνοθέτης Ρομάν Πολάνσκι έχει ζήσει μια άνετη ζωή, αντίθετα από την lam (θύμα), συμπεριλαμβανομένου ενός αριστοκρατικού σπιτιού στη Γαλλία, που κρυβόταν με τη σύζυγό του, την ηθοποιό Emmanuelle Seigner."ΜΠΑΡΜΠΑΝΙΚΟΣ: >>>Αυτόν τον ανώμαλο βιαστή και σοδομιστή βγήκε και υποστήριξε δημόσια και με υπογραφή, ο γνωστός Γαβράς!!!! Ένα άρθρο απάντηση στον Σιωνιστή που κάνει πως δεν καταλαβαίνει ποιοι εβραίοι διαχειρίζονται τις απονομές Νόμπελ (χα.. χαχα... χαχαχά.....) και Όσκαρ (χαχαχαχαχαχαχά.....) και μου λέει ότι τους ζηλεύω ο μαλάκας από το Αυναν ιστάν!!!!! Άντε και............... σιωνιστάκη....
Άρθρο του Kevin MacDonald >>>>> 3 Οκτώβρη 2009
Ο πάνω από 30 χρόνια, σκηνοθέτης Ρομάν Πολάνσκι, βίασε ένα 13-χρονο κορίτσι. Τα στοιχεία δεν είναι αρκετά. Σύμφωνα με τη Μεγάλη μαρτυρία του κοριτσιού σε Κριτική Επιτροπή, ο Πολάνσκι τη χειριζόταν με χορήγηση αρκετού αλκοόλ και αμφεταμινών, για να τη ξεγελάσει ζαλίζοντάς τη, ώστε (αυτός) να ικανοποιηείται. Είχε τότε στοματική συνουσία μαζί της, ακολουθούμενη από τη σεξουαλική επαφή, και τελείωνε με σοδομία, επειδή δεν ήθελε να την αφήσει έγκυο. Στην κατάθεσή της, η κοπέλα κατέστησε σαφές ότι υπέκυπτε στις επιθυμίες του Πολάνσκι λόγω του φόβου της.
Η κοπέλα αρνήθηκε να καταθέσει ως μάρτυρας σε δίκη, έτσι Polanski ήταν σε θέση να δηλώσει ένοχος σε μία κατηγορία της παράνομης σεξουαλικής επαφής με ανήλικο, ακόμη κι αν το σώμα ενόρκων τον έκρινε ένοχο για το βιασμό ανηλίκου, για παιδεραστία, για βιασμός με τη χρήση ενός φαρμάκου, καθώς και άλλα εγκλήματα . Υπηρέτησε 42 ημέρες στην ψυχιατρική μονάδα παρατήρησης πριν διαφύγει στη Γαλλία. Από το 1997, το θύμα είχει υποστηρίξει, ότι έπρεπε να εγκαταλείψη τη δίκη, αλλά προφανώς το έπραξε μόνον αφού έλαβε με διευθέτηση σημαντική χρηματική αποζημείωση.
Ο Πολάνσκι (θεωρεί το συμβάν) ως κάτι πρόσκαιρο και ότι (η ζωή του) δεν περιλαμβάνει μόνο μία κοιλάδα δακρύων. Έχει σκηνοθετήσει αρκετές ταινίες, με κάποια σημαντικά αστέρια του Χόλιγουντ. Η ταινία του 2002 για το Ολοκαύτωμα, "Ο πιανίστας", ήταν ευρέως αναγνωρισμένη, κερδίζοντας ένα Όσκαρ για τον καλύτερο διευθυντή, μεταξύ άλλων βραβείων.
Φυσικά, δεν πρέπει να κάνει πάρα πολύ εντύπωση το γεγονός, ότι "Ο Πιανίστας" έλαβε αρκετά βραβεία, διότι το Ολοκαύτωμα ως παραγωγή ταινίας, είναι γνωστό ως το κλειδί για την επιτυχία του Oscar. Από την άλλη πλευρά, κάνοντας ταινίες όπως το πάθος του Χριστού δεν φέρνει τίποτα εκτός από όνειδος (ντροπή) ως φορέας του αντισημιτισμού. Γιατί συμβαίνει αυτό είναι ένα από τα μεγαλύτερα μυστήρια της ζωής.
Όπως και να το κάνουμε, το Hollywood δεν είναι σαν εμάς τους υπόλοιπους, και οι γραμμές σφάλματος (διακρίσεων) είναι εμφανείς, στις αντιδράσεις, για τη πρόσφατη φυλάκιση του Πολάνσκι στην Ελβετία, εν αναμονή της διαδικασίας έκδοσήςτου. Ένα άρθρο της LA Times ασχολείται με το χάσμα μεταξύ των στάσεων προς τον Πολάνσκι, μεταξύ της ελίτ του Hollywood και την υπόλοιπη χώρα (Αμερική):
Η πολιτική επίθεση του Michael Moore για την οθόνη-σεξ και τη βία, συνεχώς επιχειρεί να επικρίνει τη ταινία, για τη μη διάδοση των αξιών της χώρας. Σπάνια χρησιμοποιεί το επιχείρημα της ηθικής και (το κάνει) για να επικρίνει περιπτώσεις σαν του Ρομάν Πολάνσκι.
Το Χόλιγουντ κινητοποιήθηκε για τον ανεξέλεγκτο σκηνοθέτη. Κορυφαίοι σκηνοθέτες έβαλαν την υπογραφή τους σε μια αναφορά υπέρ του Πολάνσκι, ενώ ο Γούπι Γκόλντμπεργκ λέει ότι ο σκηνοθέτης δεν διέπραξε πραγματικά το έγκλημα του βιασμού, και η Debra Winger καταγγέλλει «το σύνολο του κόσμου της τέχνης υποφέρει" με αυτές τις συλλήψεις.
Το υπόλοιπο του (Αμερικάνικου) έθνους φαίνεται να έχει μια τελείως διαφορετική προοπτική, σχετικά με τη σύλληψη/φυλάκιση του Πολάνσκι το Σαββατοκύριακο. Ακόμη και αν έχουν περάσει δεκαετίες από τότε που έφυγε από το Λος Αντζελες πριν από τη καταδίκη του το 1978, ο Πολάνσκι πρέπει να εκδοθεί και να εξυπηρετήσει τον (υπόλοιπο) χρόνο της (καταδίκης του), η ισχύουσα άποψη (του κόσμου) είναι αυτή. Δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για την επιβολή όρων σχετικά με τον βιασμό ενός 13-χρονου κορίτσιου. Οι άνθρωποι που τον υπερασπίζονται δεν έχουν αρχές.
Στις επιστολές προς το συντάκτη, τα σχόλια στα blogs του Διαδικτύου και οι παρατηρήσεις στο ραδιόφωνο και στα καλωδιακά κανάλια ειδήσεων, μιλούν και το εθνικό συναίσθημα λειτουργεί συντριπτικά εναντίον του Πολάνσκι - και εναντίον της στήριξης του κλάδου (της ελίτ) της (παραγωγού) 76-year-old του νικητή του Όσκαρ "Πιανίστα".
Το άρθρο συνεχίζει να συμπεραίνει, ότι η άρνηση του Χόλυγουντ να καταδικάσει τον Polanski είναι απλώς θέμα προστασίας των δικών του (αμαρτιών-παρανομιών). Ως απόδειξη, το άρθρο τους επιση
μαίνει ότι, ακόμη και όταν Μελ Γκίμπσον spewed αντι-εβραϊκή αλαζονία, μετά τη σύλληψή του για υπερβολική ταχύτητα και την οδήγησή του σε κατάσταση μέθης από έναν εβραίο αστυνομικό, κανείς από το Χόλιγουντ δεν ενδιαφέρθηκε να του συμπαρασταθεί.
Πραγματικά, υπάρχει αρκετή αρνητική αντίδραση στις παρατηρήσεις Γκίμπσον από την ισχυρή βιομηχανία του κινηματογράφου, κυρίως από τον αδελφό Rahm Emmanual του Ari. Ενώ πάνω από 100 από τις πιο εξέχουσες προσωπικότητες του Hollywood έχουν υπογράψει επιστολή στήριξης Πολάνσκι, εγώ δεν γνωρίζω ακόμη μία διασημότητα του Χόλιγουντ που να πήρε το ρόπαλο για υπεράσπιση του Gibson, (γιατί) υπερίσχυσε (η απέχθειά τους) για τις αντι-εβραϊκές παρατηρήσεις του.
Επιπλέον, οι άνθρωποι που χειρίζονται τα θέματα στο Hollywood (για να μην αναφέρω την ADL και έναν μεγάλο κύκλωμα των εβραϊκών Op-Ed συγγραφέων) πήραν τα όπλα για Passion Γκίμπσον. Ο Michael Medved έχει τεκμηριώσει την πολύ αρνητική στάση του Χόλυγουντ προς τον Χριστιανισμό (και προς τη παραδοσιακή οικογένεια, προς τα παραδοσιακά σεξουαλικά ήθη, και τον πατριωτισμό [με εξαίρεση τον Ισραηλίτικο πατριωτισμό!!!!! βλέπε παρακάτω]).
Υπάρχουν σίγουρα (άλλοι που θέλουν) να υπάρχουν οι κανόνες που θα περιορίζουν το Χόλιγουντ (αλλά) οι διασημότητες (αυτές) μπορούν αλλά δεν τολμούν να κάνουν κάτι, ώστε να παραμένουν εντός της καλής εύνοιας της κοινότητας (του Χόλιγουντ). Εγκρίνοντας το 2008, το ψηφοδέλτιο της Καλιφόρνιας Proposition 8, που υποστήριζε την απαγόρευση του γάμο (μεταξύ 2) του ιδίου φύλου ήταν σίγουρα μια κακή κίνηση καριέρα στο Χόλιγουντ. Οι αντιτιθέμενοι στον γάμο (μεταξύ 2) του ιδίου φύλου, ξέρουν ότι θα έχουν μια τελειωμένη καριέρα στο Χόλιγουντ, ενώ αυτοί που υποστηρίζουν ένα βιαστή παιδιού, έχουν ένα πολύ καλό τρόπο (εισητήριο) για να πάνε μπροστά.
Στην πραγματικότητα, είναι κατάφωρα προφανές ότι τη στάση του Χόλυγουντ εκφράζουν οι Εβραϊκές απόψεις του. Ένα πρόσφατο παράδειγμα είναι η αντίδραση σε απόπειρες μποϊκοτάζ ταινίας του Ισραήλ στο International Film Festival του Τορόντο. Οι διαδηλωτές που περιγράφονται στο Ισραήλ ως «απαρτχάιντ», απέρριψαν το έργο των κινηματογραφιστών ως "προπαγάνδα του Ισραήλ". Ο μακρύς κατάλογος του Χόλιγουντ με τους "καλύτερους" και "εξυπνότερους" υπέγραψαν μια αναφορά (υπέρ του Πολάνσκι) σε αντίθεση με τη διαμαρτυρία - για ένα "Ποιος είναι ποιος της ελίτ του Hollywood, με ένα cast που τρέχει από τις προκλητικές-ξεχωριστές σουίτες για σαματά στα στάδια και περικοπές στις επόμενες γενεές." Ακόμη και μια εβραϊκή συγγραφέας στην LA Times, δεν θα μπορούσε να βοηθήσει, αλλά η ανακοίνωση του έθνους είναι στη γωνία σε αυτό το ράλι -περίπου- λόγω αντίδρασης του Ισραήλ:
Στο Χόλιγουντ σήμερα, σημάδια της εβραϊκής εθνικής υπερηφάνειας είναι παντού τελευταία. Το "Αστείοι άνθρωποι - του Judd Apatow" ήταν πυκνοτοποθετημένο με μια σειρά από προβεβλημένους εβραϊκούς κόμικ χαρακτήρες, όπως είναι η νέα ταινία αδελφών Coen, "σοβαροί Man", ένα δράμα ... διότι είναι, εν μέρει, για έναν προβληματικό εβραϊκής καταγωγής άνθρωπο, που κοιτάζει προς τον ραβίνο του για καθοδήγηση. Και το "Inglourious Basterds, φυσικά, ένα από τα μεγαλύτερα έργα που επλήγησαν από το καλοκαίρι του Κουέντιν Ταραντίνο", το οποίο συμπεριλαμβάνει ως ήρωές του, μια δημιουργία συνωστισμού από βίαιους-αθυρόστομους, μπέιζμπολ νυχτερίδα-wielding, Ναζί-τριχωτό της κεφαλής ως εποχή λήψης του Β' Παγκόσμιου Πολέμου - εβραίους στρατιώτες.
Έτσι, όταν προσπαθεί κανείς, να καταλήξει σε μια θεωρία (συμπέρασμα), για το γιατί το Χόλιγουντ συμπαραστέκεται από μόνο του στην υποστήριξη του Polanski, ένα καλό στοίχημα (βεβαιότητα) είναι να υποδηλώνουν ότι η στάση του Χόλυγουντ αντικατοπτρίζει την εβραϊκή του ταυτότητα.
Μια ένδειξη για την κατανόηση των απόψεων του Χόλυγουντ για τον Polanski προέρχεται από μια γνωστή κοινωνιολογική μελέτη, που συγκρίνει τη στάση της ελίτ του Hollywood, με τις στάσεις που έχει το ευρύ κοινό και με τη παραδοσιακή (μη-εβραϊκή) ελίτ, των προ-1960 Λευκών της Αμερικής (δηλαδή, ηγέτες σε πολιτικό, επιχειρηματικό, και στρατιωτικό επίπεδο, καθώς και της προτεσταντικής και της καθολικής θρησκευτικής -κοινότητας- αριθμητικά στοιχεία). Η μεγαλύτερη διαφορά μεταξύ του Χόλιγουντ και των άλλων ομάδων υπήρχε στον "εκφραστικό ατομικισμό". Εκφραστική ροή ιδεών ατομικισμού για την σεξουαλική απελευθέρωση (συμπεριλαμβανομένης της έγκρισης της ομοφυλοφιλίας και του ιδίου φύλου γάμου), ηθικού σχετικισμού, καθώς και της περιφρόνησης (των Χριστιανοδημοκρατικών) θρησκευτικών ιδρυμάτων. Η ελίτ ταινία είναι επίσης πιο ανεκτική σε ασυνήθιστα (γεγονότα) ή αποκλίνουσα του τρόπου ζωής των μειονοτικών θρησκειών και εθνοτικών ομάδων.
Με λίγα λόγια, η στάση του Χόλιγουντ εκφράζει την αριστερά / φιλελεύθερη στάση της πολιτιστικής της ευρύτερης εβραϊκής κοινότητας - μια στάση που είναι εχθρική προς τον παραδοσιακό λαό και τον πολιτισμό της Αμερικής και της Δύσης. Ό,τι άλλο θα μπορούσε κανείς να πει γι 'αυτόν, ο Πολάνσκι είναι βέβαιο ότι επιδεικνύουν ανοχή για την κατηγορία των ασυνήθιστων ή αποκλινουσών τρόπων ζωής. Η συμπεριφορά του Πολάνσκι, είναι ακριβώς το είδος (που υπάρχει) στο Hollywood, κάτι που δεν θέλουν να δούμε ως ηθική αισχρότητα, αλλά ότι (δήθεν) αντανακλά μια προχωρημένη, αντισυμβατική επιλογή τρόπου ζωής των δημιουργικών, ταλαντούχων ατόμων.
Όπως έχει εκπονηθεί αλλού, οι εβραϊκές πνευματικές κινήσεις, που ήρθαν στην κυριαρχία (χώρα) των ΗΠΑ μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο εγκατάληψαν τις μαρξιστικές ρίζες τους, υπέρ της προώθησης ριζικού ατομικισμού μεταξύ των μη-εβραίων.Δεν το έκαναν αυτό επειδή διέκοψαν τον δεσμό τους με τα ιδεώδη του Διαφωτισμού, αλλά (το χρησιμοποιούν) ως ένα χρήσιμο εργαλείο για τον τερματισμό του αντισημιτισμού και την πρόληψη της μαζικών εναντίον τους αντιδράσεων του κόσμου.
Μια πτυχή του ριζικού ατομικισμού ήταν η έλλειψη της φυλετικής ταυτότητας για τους λευκούς. Για τη Σχολή της Φρανκφούρτης, ο ιδανικός μη-εβραίος, ήταν κάποιος που είχε αποσπαστεί εντελώς από όλες τις ingroups (κλειστές ομάδες), συμπεριλαμβανομένης της φυλής του, ο Χριστιανός από το θρήσκευμα του, και ακόμη και από την οικογένειά του.
Πράγματι, ένα άτομο με αγνό το αίσθημα της εθνικής υπερηφάνειας, τον αναλύουν ως πάσχοντα από ψυχική διαταραχή - μια διάγνωση που δεν εφαρμόζεται σε οποιαδήποτε άλλη φυλή ή την εθνοτική ομάδα. Προσπαθούν να εξηγήσουν, ότι ο Πολάνσκι έτσι εκφράζει τον ατομικισμό, ενώ την ίδια στιγμή αποδεικνύουν την ταυτότητά της εβραϊκής καταγωγής του, κάνοντας μια ταινία σαν το Ολοκαύτωμα. Για τους μη-Εβραίους, δεν ισχύει ως εκφραστικό μέσο ο ατομικισμός ούτε προσδιορίζει τη φυλή ή την εθνοτική ομάδα.
Μια άλλη πτυχή του ριζοσπαστικού ατομικισμού, είναι η απώλεια των αναστολών της σεξουαλικότητας. Η Ψυχανάλυση ήταν ιδιαίτερα σημαντική ως πνευματικό εργαλείο για να υπονομεύσουν (οι εβραίοι) τα παραδοσιακά αμερικανικά σεξουαλικά ήθη, που είναι βαθιά ενσωματωμένα στη χριστιανική θρησκευτική παράδοση της αμερικανικής κουλτούρας........................................................
.............................................................................Ωστόσο, παρά τα υγιή ένστικτα των περισσότερων ανθρώπων, είναι σαφές ότι η χαμηλή ποιότητα παραγωγής πολιτισμού στην Ευρώπη και την Αμερική, βρίσκεται στο ότι ο πολιτισμός ελέγχεται από ανθρώπους που απορρίπτουν απολύτως οτιδήποτε που μοιάζει με τον παραδοσιακό πολιτισμό της Δύσης. Και αυτό είναι μια καταστροφή για τους ανθρώπους μας.
Ο Kevin MacDonald είναι εκδότης του Occidental παρατηρητή και καθηγητής ψυχολογίας στο California State University-Long Beach. Το E-mail του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου