ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟ "ΑΑΤΟΝ" ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΟΥ ΚΑΝΑΔΑ

Αφορμή για προβληματισμό

του: Aetagon
Σαν άνθρωπος έχω πολλά ελαττώματα. Τα περισσότερα φαίνονται, κάνουν μπαμ που λένε.
Όχι, ένα εξ αυτών δεν είναι, ότι είμαι τελειομανής ή εργασιομανής. Υπάρχει όμως κι ένα ελάττωμά μου το οποίο δε φαίνεται, με την πρώτη ματιά τουλάχιστον. Το καλό είναι ότι αφήνει τους ανθρώπους τριγύρω μου ανεπηρέαστους. Δεν ενοχλεί κανέναν, παρά μόνο βασανίζει εμένα. Ο εγκέφαλός μου λειτουργεί συνειρμικά. Ξέρετε τι θα πει συνειρμός. Είναι σαν την κατολίσθηση. Ένα πετραδάκι ξεφεύγει, κατρακυλάει στην πλαγιά και στο τέλος προκαλεί το χάος. Έτσι λειτουργεί ο εγκέφαλός μου. Μία απρόσεκτη σκέψη μπορεί να καταλήξει σε memory overflow, για να χρησιμοποιήσω όρο της πληροφορικής, και ένα τίναγμα του κεφαλιού σα να ξυπνάω από ένα όνειρο. Για να είμαι ειλικρινής, δε με ενοχλεί το γεγονός αυτό πια. Αλλά κάποιες φορές αναρωτιέμαι εάν το μυαλό μου έχει δικό του… μυαλό.
Αλλά και πάλι, θα ρωτήσετε, γιατί τέλος πάντων σας τα λέω αυτά.
Έτυχε χτες να έχω δύο ερεθίσματα πάνω στο ίδιο θέμα. Μια συζήτηση με κάποια φίλη περί των προτιμήσεων ενός συντρόφου. Πως είναι το ιδανικό ταίρι. Κατά τη διάρκεια αυτής της ανταλλαγής απόψεων το πετραδάκι μέσα στο μυαλό μου δέχτηκε έναν ισχυρό χτύπημα, αλλά για την ώρα παρέμεινε στη θέση του. Μου είπε λοιπόν, μεταξύ άλλων, ότι ο ιδανικός σύντροφος θα ήταν κάποιος, ο οποίος δε θα ήταν υπερβολικά γλυκός, φαινομενικά σκληρός και απρόσιτος, αλλά που θα έκρυβε και μία άλλη πλευρά. Κατά μία έννοια τσογλάνι. Αλήτης για τους πολλούς, αλλά ευαίσθητος και μειλίχιος για το κορίτσι του.

Έσφιξα τα δόντια, τράβηξα τα μαλλιά μου, τσίμπησα τον βραχίονά μου και τελικά κατάφερα να συγκρατήσω τη βύθιση του εγκεφάλου μου σε μια κατάσταση υπερδιέγερσης. Αργότερα έτυχε να παρακολουθήσω μια ταινία με ένα παράδοξα παρεμφερές θέμα. Η παραδοσιακή αμερικάνικη κωμωδία, με δύο εκ διαμέτρου αντίθετους χαρακτήρες, οι οποίοι στο τέλος της ταινίας καταλήγουν μαζί, παρ’ όλες τις αντενδείξεις οι οποίες εκφράζονται ποικιλοτρόπως. Εκεί δεν κρατήθηκα άλλο, το «κακό» έγινε. Ένας κυκεώνας σκέψεων και λογισμών δημιουργήθηκε.

Τελικά ξέρουμε τι θέλουμε;
(αυτός ήταν ένας πραγματικά μεγάλος πρόλογος για το θέμα μου, παπαπα… ακόμα διαβάζετε;). Και ξεφεύγω από το θέμα σχέσεις. Όλοι μας έχουμε κάποια όνειρα, κάποιες επιδιώξεις. Κάτι κυνηγάμε σε αυτή τη ζωή, αν όχι και στην επόμενη. Αλλά ξέρουμε τι πραγματικά είναι αυτό που αναζητάμε; Ποια είναι τα κριτήρια με τα οποία επιλέγουμε το τι θέλουμε; Κι αν δεν το επιλέγουμε (χα σας πρόλαβα) τότε πως δημιουργούνται αυτά τα «θέλω»; Μήπως υπάρχει κάποιο κέντρο μέσα στο κεφάλι μας που δημιουργεί επιθυμίες; Τα γεγονότα της ζωής μας ίσως, οι ελλείψεις perhaps? Πόσο ικανοί είμαστε να ελέγχουμε τον εαυτό μας στο τι ζητάει; Είναι δυνατόν κάτι το οποίο αναζητάμε τελικά να μην κάνει για μας; Κι αν ναι, τότε ποιος στο καλό ξέρει τι είναι αυτό το οποίο μας πρέπει; Μη με κοιτάτε για απαντήσεις, εσάς ρωτάω. Ο τίτλος το λέει καθαρά.
Ακούω ένα σωρό σκέψεις και θεωρίες. Ευτυχισμένος είναι αυτός που είναι ικανοποιημένος με τα λίγα λένε κάποιοι. Ακόμα κι έτσι, ποια είναι αυτά τα λίγα τα οποία πρέπει να θελήσουμε; Τα προς το ζειν; Πόσο διαφορετικοί θα είμαστε από μια μηχανή όμως, εάν φροντίζουμε μόνο για την επαρκή λειτουργία του σώματός μας; Και το πνεύμα; Η ψυχή ίσως; Υπάρχει; Τι χρειάζεται; Τι θέλει; Ποιος θα μου καθορίσει το τι πρέπει να δώσω στον εαυτό μου; Υπάρχει κάπου ένα εγχειρίδιο βρε παιδιά να μην τραβιόμαστε δεξιά κι αριστερά;
Πολλά ερωτήματα το ξέρω, δε φταίω εγώ, το μυαλό τα φταίει όλα.
Ένα πάντως είναι το σίγουρο, υπάρχουν κάποιες ανάγκες, κάποια θέλω τα οποία βγαίνουν από μέσα μας. Είναι από το εργοστάσιό μας. Μπήκαν από τον κατασκευαστή, στάνταρ, όπως το air conditioner. Ένα τέτοιο μαμήσιο θέλω μου, με έσπρωξε να σας τα εμπιστευτώ όλα τούτα, γιατί κατευθείαν από μέσα μου σας τα βγάζω αυτά να ξέρετε, τα κλείνω τα φίλτρα όταν σας γράφω. Πολύ φοβάμαι ότι εύκολες λύσεις δεν υπάρχουν στο θέμα.
Όσο περνάει ο καιρός τόσο πιο πολύ επιβεβαιώνεται ο φόβος μου, οπότε επαφίεται στον καθένα μας να ψάξει τον εαυτό του, να διώξει τη σκαρταδούρα, να κόψει αυτά τα «θέλω» που άλλοι τον μπολιάσανε με τα οποία και να κάνει μια απόσταξη στο είναι του.
Πως;;;;
Έλα μου ντε, αφορμή για προβληματισμό!
Αναρτήθηκε από: ΑΑΤΟΝ