ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΑΜΝΗΣΗ ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ, ΤΙΜΩ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΜΑΝΑΔΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΠΑΤΕΡΑΔΕΣ, ΠΟΥ ΠΟΛΕΜΗΣΑΝ ΤΟΝ ΦΑΣΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΝΑΖΙΣΜΟ.

Ο πατέρας μου, Αθανάσιος Αρβανίτης, γεννήθηκε στις Στρόπωνες Ευβοίας το 1909 και πέθανε στη Χαλκίδα το 1963, σε ηλικία 53 χρονών.
Ήταν δισέγγονος του Γιαννάκη Δημητρίου (Αρβανίτη), ενός από τα πρωτοπαλίκαρα του αρχηγού της επανάστασης στην Εύβοια, του Γοβιού (ή Γοβγίνα).
Ο Αθανάσιος Αρβανίτης (ο Στροπωνιάτης), επιστρατεύθηκε και πολέμησε στην Αλβανία, εναντίον των Ιταλών, το 1940. Τραυματίστηκε τρεις φορές στα πόδια, από οβίδες του Ιταλικού πυροβολικού και παρασημοφορήθηκε 5.
Προς το τέλος της κατοχής, είχε συλληφθεί από τους Γερμανούς.
Όταν φούντωσε ο ανταρτοπόλεμος, ο πατέρας μου αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει, γιατί θεωρούσε αυτόν τον εμφύλιο, βρώμικο από κάθε άποψη. Μεσολάβησαν κωμικοτραγικές καταστάσεις, όταν τον γιάτρευαν και οι ...δύο αντιμαχόμενες πλευρές (εναλλάξ μπαινόβγαιναν στο χωριό) γιατί τον ήθελαν με το μέρος της η κάθε πλευρά. Τελικά τον σεβάστηκαν και τον άφησαν όλοι ήσυχο.
Μετά τον εμφύλιο εγκαταστάθηκε με τη Μάνα μου Μαρία στη Χαλκίδα. Φεύγοντας από το χωριό, είπε στον πατέρα του, ότι δεν του αρέσει να γίνει τσοπάνος
Πιτσιρίκος ήμουν όταν "έφυγε" και τον θυμάμαι να παρελάζει πάντα πρώτος με τη φουστανέλα του, σημαιοφόρος της "Ένωσης Τραυματιών και Θυμάτων Πολέμου Ευβοίας".
Και στη ζωή τον θυμάμαι αγωνιστή. Δούλευε σκληρά και είχε καταφέρει πολλά, σε μια ταραγμένη περίοδο. Ήταν πολύ αγαπητός και τον γνώριζαν όλοι στη Χαλκίδα και στις Στρόπωνες.
Μέσα από την ανάμνηση και μέσα απ' τη ψυχή (τη ψυχάρα) του πατέρα μου, θέλω να τιμήσω όλους τους αγωνιστές της Πατρίδας μας, της Μεγάλης και απέραντης Ελλάδας, που αγωνίστηκαν εναντίον του φασισμού και του ναζισμού. Να είμαστε υπερήφανοι, γιατί σχεδόν όλοι και ο καθένας με τον τρόπο του, αντιτάχθηκαν στον εχθρό και νίκησαν.
Δεν υπάρχει ζύγι, για να μετρήσουμε τέτοιες προσφορές με τις οκάδες.
Οι αδούλωτες ψυχές έχουν απεραντοσύνη και δεν τους ταιριάζουν μέτρα και σταθμά του μπακάλικου. Ελάχιστοι κακομοίρηδες λιποψύχησαν και παρέδωσαν τις ψυχές τους στον τύραννο
Μαζί με τις εκατοντάδες χιλιάδες Ελληνικές ψυχές που έπεσαν ή λαβώθηκαν ή στερήθηκαν, στον πόλεμο του σαράντα, μέσα από την ανάμνηση του πατέρα μου και όλων των πατεράδων και παππούδων και γιαγιάδων και μανάδων, θέλω να τιμήσω, τους παππούδες και τις γιαγιάδες, τους πατεράδες και τις μανάδες, των Ρώσων, των Σέρβων, των Πολωνών που και αυτοί στη κυριολεξία τα έδωσαν όλα εναντίον του φασισμού και του ναζισμού. Δεν είναι τυχαίο, ότι αυτοί οι λαοί μαζί με εμάς, είχαν τα περισσότερα θύματα και τους περισσότερους αιχμάλωτους στον πόλεμο 1940-1944. Αυτά είναι καταγεγραμμένα με χρυσά γράμματα, για την αιωνιότητά τους.
Αυτά προσπαθούν να αλλοιώσουν, να παραγράψουν και να πλαστογραφήσουν, οι πραγματικοί κατασκευαστές των φασιστικών και ναζιστικών καθεστώτων.

Αιωνία η Μνήμη στους Έλληνες Ήρωες!!!!! Ζήτω η Αθάνατη Ελλάδα μας.

Αυτό το χώμα δεν μπορεί κανείς να μας το πάρει!!!!!
Είμαστε Υπερήφανοι για τους Πατεράδες μας και για τις Μανάδες μας!!!!!
Γιατί Όλοι τους Μεγαλούργησαν!!!!!