Η υπόθεση Καραμανλή φανερώνει τα τρωτά σημεία του «συστήματος».
Τα είκοσι χρόνια διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ οδήγησαν την χώρα στην απόλυτη διαφθορά καθώς ανοίχτηκε ο ασκός του Αιόλου, που είναι, τα κατώτερα ένστικτα του νεοέλληνα. Η σήψη είχε φτάσει να είναι ορατή σε όλες τις βαθμίδες της κοινωνίας. Ο δήθεν «εκσυγχρονισμός» αποδείχθηκε τελικά μάστιγα για την κοινωνική, πολιτισμική και εθνική συνοχή. Ο φιλότιμος και υπερήφανος Έλληνας έφτασε να αποτελεί ένα κακέκτυπο της δυτικής υποκουλτούρας, ανακατεμένο με ανατολίτικα κατάλοιπα και οι όμορφες μελαχρινές Ελληνίδες μάνες άρχισαν να εξαφανίζονται, δίνοντας τη θέση τους σε κάποιες …ξανθιές καρικατούρες (τίποτα ενάντια στις γνήσιες ξανθιές, αλλά πιστεύω, πως ό,τι είναι πλασματικό αποτελεί καρικατούρα και όταν γίνεται μάλιστα μαζικά τότε φανερώνει ψύχωση). Ο χώρος της επιστήμης και της τέχνης ισοπεδώθηκε από τον οδοστρωτήρα της αισχροκέρδειας και της μετριότητας. Η Ελλάδα, από κοιτίδα αξιοπρέπειας, πολιτισμού και λεβεντιάς, έφτασε να αποτελεί το χαμαιτυπείο της Ευρώπης, αφού οι περισσότεροι στο εξωτερικό έχουν ξεχάσει την Ακρόπολη και την Ολυμπία και έχουν κάνει προορισμό τους την Μύκονο και τα …Μάλια της Κρήτης. Η λεβεντομάνα Κρήτη έφτασε να γίνει μάλιστα γνωστή στην Ευρώπη και για έναν άλλο λόγο, για την εξαγωγή μυρωδάτης …φούντας!
Ποιος εχθρός θα κατάφερνε να φέρει μια ποιο αποτελεσματική παρακμή, άρα πτώση του ηθικού φρονήματος, που ήταν πάντα το ποιο ισχυρό οχυρό του Ελληνισμού;
Τα «παλικάρια», που οικειοποιήθηκαν την Εθνική Αντίσταση και την υπόθεση του Πολυτεχνείου, αντί να συμβάλουν στην βελτίωση της Ευρώπης, άνοιξαν αντίθετα την κερκόπορτα στο οχυρό του Ελληνισμού, αφήνοντας τη χώρα εκτεθειμένη στην εισβολή της μολυσματικής παρακμής της Δύσης.
Σ’ αυτή την κατάσταση παρέλαβε την χώρα ο …ρομαντικός πατριώτης Κώστας Καραμανλής. Την ώρα που η κοινωνική εξέγερση ήταν προ των πυλών. Ναι, κοινωνική εξέγερση, διότι η επίδραση από το «μεθυστικό ποτό» του εκσυγχρονισμού είχε αρχίσει να περνάει στους ποιο σοβαρούς Έλληνες, οι οποίοι είχαν αρχίσει να αντιλαμβάνονται το πλιάτσικο και ήταν έτοιμοι τώρα να λυντσάρουν τους κλέφτες του Χρηματιστηρίου. Είχαν αρχίσει να καταλαβαίνουν ότι κάτι δεν πάει καλά με τα Δημόσια Έργα και τις επιδοτήσεις της Ε.Ε. και κάπου είχαν κουραστεί με τα …τσιφτετέλια στην παραλιακή, καθώς διαπίστωναν ότι η «ευημερία» τους ήταν μάλλον εικονική, ενώ κάποιοι πρώην ξυπόλυτοι έγιναν πολιτικοί και τώρα τρώνε με χρυσά κουτάλια.
Αυτή ήταν μια έκρυθμη και επικίνδυνη κατάσταση, και οι σειρήνες του συστήματος είχαν πάρει φωτιά… κάτι έπρεπε να γίνει και μάλιστα ΑΜΕΣΑ!
Την λύση έδωσε ο φρέσκος αέρας του «σεμνά και ταπεινά», του ρομαντικού Κώστα Καραμανλή, ο οποίος εξάγγειλε τότε «μηδενική ανοχή και πάταξη της διαφθοράς». Το «σύστημα» είδε σ’ αυτόν, τον «πυροσβεστήρα», με τον οποίο θα έσβηνε –προσωρινά- την φωτιά της ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΗΣ.
Ποτέ δεν παραδίδεται όμως το σκήπτρο της εξουσίας εν λευκώ. Οι απαραίτητες συμφωνίες είχαν κλειστεί στο παρασκήνιο, οι εκατέρωθεν υποσχέσεις και δεσμεύσεις είχαν επίσης δοθεί και τα ανάλογα άτομα έπρεπε να καταλάβουν θέσεις κλειδιά, όπως και έγινε. Τα μέτρα ασφαλείας όμως του «συστήματος» επιβάλουν πέραν των θεμιτών και κάποια αθέμιτα μέτρα και αυτά είναι η μυστική παρακολούθηση των «οργάνων», ώστε να υπάρχει έλεγχος. ‘Όλα είχαν μελετηθεί και εφαρμοστεί …καλά. Τίποτα δεν φανέρωνε τότε αυτό που θα επακολουθούσε.
Ο έλεγχος της «εύρυθμης» κατάστασης του νέου κυβερνητικού σχήματος φράκαρε, έναν χρόνο περίπου μετά τις εκλογές του 2004, σε κάποιο πρόσωπο που λεγόταν Γιώργος Κορωνιάς.
Σας προκαλεί έκπληξη, έτσι δεν είναι;
Είναι γεγονός πως το όνομα του συγκεκριμένου ανθρώπου είχε συνδεθεί από τα ΜΜΕ και την αντιπολίτευση, με τον αντίστροφο ακριβώς ρόλο, και εντούτοις. Ο άνθρωπος αυτός –χωρίς να επιχειρώ εδώ να τον ηρωοποιήσω- τολμά να εμφανιστεί τον Φεβρουάριο του 2005 στο Μέγαρο Μαξίμου (ίσως από υπέρμετρη ματαιοδοξία, διότι πίστευε πως είχε πέσει ένας άσσος στα χέρια του) και φανερώνει στον Γιάννη Αγγέλου και τον Γιώργο Βουλγαράκη την «ανακάλυψή» του, που αφορούσε την υπόθεση των υποκλοπών…
Αυτή η συνάντηση απέβη μοιραία για τον τόπο, για τον Κώστα Καραμανλή και για την Νέα Δημοκρατία, και έφερε στην επιφάνεια την πραγματικότητα, που όλοι λίγο πολύ υποψιαζόμασταν: την χειραγώγηση της πολιτικής.
Το τι συνέβη μετά, είναι σε όλους γνωστό. Τα τσακάλια στο περιβάλλον του Κώστα Καραμανλή «ξεσάλωσαν», μιας και είχαν απαλλαχτεί τώρα από την παρακολούθηση του Μεγάλου Αδερφού. Τα μυαλά του ίδιου του Κώστα Καραμανλή πήραν αέρα και άρχισε να βλέπει τον εαυτό του κάτι μεταξύ …Μέγα Αλέξανδρου και Ελευθέριου Βενιζέλου, ενώ οι επιτήδειοι που ήταν κοντά του, άρχισαν να φτιάχνουν …κομπόδεμα. Η ανικανότητα, η μετριότητα και η διαφθορά των λεγόμενων πολιτικών, έγινε τότε φανερή σε όλο της το μεγαλείο.
Στο παρασκήνιο όμως, τα «γεράκια», πέραν του Ατλαντικού, που είχαν χάσει στο μεταξύ τον έλεγχο, δεν άφησαν τα πράγματα έτσι, δεν παραιτήθηκαν. Ξεκίνησαν συστηματικά την αποδόμηση του «σωτήρα».
Όλα σχεδιάστηκαν καλά και …αποτελεσματικά. Τα έντεχνα σχεδιασμένα σκάνδαλα διαδέχτηκαν το ένα το άλλο, το Σκοπιανό πρόβλημα φούντωσε, οι «παρενοχλήσεις» των Τούρκων στο Αιγαίο εντάθηκαν, ο Ομπάμα αναβαθμίζει τον ρόλο της Τουρκίας στην περιοχή και η Ελλάδα περιθωριοποιείται διεθνώς. Στην κυβέρνηση Καραμανλή επικρατεί ξαφνικά πανωλεθρία και ο ίδιος αρχίζει να βλέπει με λαχτάρα την πόρτα εξόδου. Από την άλλη, η εσωτερική προπαγάνδα των ΜΜΕ δίνει και παίρνει, ώστε να πειστεί ο λαός ότι …κινδυνεύει. Σε τέτοιο σημείο είναι μάλιστα αποτελεσματικοί, που κάνουν το 44% περίπου των Ελλήνων να ζητωκραυγάζει σήμερα, ως νέο «σωτήρα», τον χθεσινό …Γιωργάκη.
Ίσως τα ανωτέρω να φαίνονται σε κάποιους ως παρατραβηγμένο «σενάριο», αλλά σας πληροφορώ, ότι δεν απέχουν πολύ από την αλήθεια. Το μόνο που χρειάζεται για να το διαπιστώσει κανείς αυτό, είναι να αντιμετωπίσει την «πληροφόρηση» με σκεπτικισμό και να διασταυρώνει τις πληροφορίες, χωρίς να διστάζει να έρθει αντιμέτωπος ακόμα και με αυτά που κάποιοι χαρακτηρίζουν …συνομωσιολογίες. Ας μη ξεχνάμε, πως είναι δυνατόν να ανακαλύψει κάποιος θησαυρούς, ακόμα και ανάμεσα στα …σκουπίδια.
Η σημερινή πραγματικότητα όμως δεν μπορεί να παραβλεφθεί: Οι χθεσινοί διαφθορείς της ελληνικής κοινωνίας είναι πάλι εδώ, με «νωπή λαϊκή εντολή», ώστε να λεηλατήσουν ό,τι απέμεινε.
Οι πιθανότητες να δει η χώρα αυτή «άσπρη μέρα», είναι τώρα ποιο ελάχιστες απ΄ότι ποτέ.
Αν η ελπίδα που έκανε ο Ομπάμα να αναδυθεί στις καρδιές των ανθρώπων -όλου του πλανήτη- φτάνει να εξανεμίζεται πριν περάσει καν ένας χρόνος, η ελπίδα αυτών που πίστεψαν στον νέο «σωτήρα», στον τόπο μας, πολύ φοβάμαι, ότι θα εξανεμιστεί πριν ολοκληρωθούν καν οι περιβόητες «εκατό ημέρες».
Συμπέρασμα: Η πολιτική πνέει τα λοίσθια! Έχει αποτύχει παταγωδώς σε διεθνές επίπεδο και τα σχέδια της «Νέας Τάξης» έχουν πλέον ξεσκεπαστεί. Μολονότι όμως οι λαοί σήμερα λογικά ξέρουν, η διαφθορά έχει γίνει τρόπος ζωής, καθώς προσπαθούν με νύχια και με δόντια να ικανοποιήσουν τα όνειρα που τους ενέπνευσε το δυτικό μοντέλο «ευημερίας», μιας και βλέπουν να απομακρύνεται με βήμα ταχύ η πραγμάτωσή τους… Ο Έλληνας, στη μεγαλύτερη πλειοψηφία του, με κυρίαρχη τάση την επιδίωξη του εφήμερου κέρδους, δεν διστάζει να δώσει «ψήφο εμπιστοσύνης» στον πρώτο τυχόντα που θα του υποσχεθεί έναν -ουτοπικό- παράδεισο. Το «Τέλος της Ιστορίας» του Φράνσις Φουκουγιάμα είναι εδώ, όχι όμως με τον τρόπο που αυτός το είδε μετά την πτώση του ανατολικού μπλοκ, αλλά λόγω φθοράς της κάθε υγιούς ιδεολογίας και μετάλλαξής τους σε…κυνήγι του ανέμου!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου