ΕΙΚΟΝΕΣ ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΗΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ ΤΗΣ ΑΝΤΙΠΑΡΟΥ

Δίπλα ακριβώς από το κλειστό λατομείο και την παράνομη χωματερή η περιβαλλοντική παρέμβαση ολοκληρώνεται με την απόρριψη των βοθρολυμάτων.

Αμαρτωλό βουνό: μακριά από μένα κι ας είναι…

UPDATE:

ΕΛΠΙΖΟΥΜΕ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΑΥΤΗ -ΠΟΥ ΠΡΟΚΑΛΕΣΕ ΣΥΖΗΤΗΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΤΟΠΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΑΙ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΣΜΟ ΓΙΑ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΚΛΙΜΑΚΙΟΥ ΓΙΑ ΑΥΤΟΨΙΑ ΣΤΟ ΧΩΡΟ ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ 27/7- ΝΑ ΜΗΝ ΑΝΑΓΚΑΣΤΟΥΜΕ ΝΑ ΕΠΑΝΕΛΘΟΥΜΕ ΛΟΓΩ ΠΥΡΚΑΓΙΑΣ ΣΤΙΣ ΑΜΕΣΩΣ ΕΠΟΜΕΝΕΣ ΗΜΕΡΕΣ ΣΤΟ ΧΩΡΟ. ΗΔΗ ΟΙ ΦΗΜΕΣ ΟΡΓΙΑΖΟΥΝ ΟΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΟΥΝ ΤΑ ΠΕΙΣΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΙΚΟΥ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ ΑΠΟ ΣΤΙΓΜΗ ΣΕ ΣΤΙΓΜΗ…

Ή ΜΗΠΩΣ ΠΑΛΙ ΘΑ ΤΑΦΟΥΝ ΟΠΩΣ ΤΟΣΑ ΚΑΙ ΤΟΣΑ ΑΛΛΑ;;;

αν χρειαστεί θα επανέλθουμε στο θέμα, έχουμε σκεφτεί και τίτλο:

Για πλυντήρια και συσκευές σπιτιού

έλα στο χάλι του Ακονητού…

Στο σημείο που οι περισσότεροι από εμάς γνωρίζουν ως Ακονητό, νοτιοδυτικά του Κάμπου και ανάμεσα στη θέση Λιβάδια και Μοναστήρια, υπήρχε κάποτε ένα ησυχαστήριο τοπίο, μια βραχώδης έκταση με θέα το πέλαγος προς τα δυτικά, απρόσιτη στον πολιτισμό και τα επακόλουθά του. Όποιος είχε επισκεφτεί το σημείο την περασμένη δεκαετία δε μπορεί παρά να ένιωσε το δέος της φύσης και τη λησμονητήρια ομορφιά του τοπίου.

Ώσπου ήρθαν οι μανταλενιστές. Όλοι μας δηλαδή, αλλά κυρίως αυτοί που αποφασίζουν με κριτήρια τσιφλικά. Αγκιστρωμένοι σε μια εποχή ξεπερασμένη πια, τότε δηλαδή που οι ανάγκες του πληθυσμού ήταν τόσο μικρές σε σχέση με το μέγεθος του νησιού που δεν ήταν παράλογο να θεωρεί ο κάθε κάτοικος ότι έχει απεριόριστη δικαιοδοσία στη φύση.

Τώρα πλέον, που οι καιροί έχουν αλλάξει, τέτοιες συμπεριφορές είναι γραφικές, υποκριτικές και επικίνδυνες.

Γραφικές: γιατί κόντρα στα δεδομένα των καιρών, τη σύγχρονη περιβαλλοντική αισθητική και τις σκληρές κοινοτικές οδηγίες κάποιοι εθελοτυφλούν πιστεύοντας ότι μπορούμε να συνεχίσουμε να φτιάχνουμε νέες χωματερές, να σπάμε πέτρες όπου να’ ναι και να πετάμε βοθρολύματα ελεύθερα, αρκεί να μη μας πάρουν ποτέ οι κουτόφραγκοι χαμπάρι.

Υποκριτικές: γιατί η φιλοσοφία της συγκεκριμένης πολιτικής αγυρτείας έγκειται στο δόγμα που είναι τόσο προσφιλές στις μικρές μας κοινωνίες “μακριά από μένα κι ας είναι όπου θέλει”. Εφόσον όλα αυτά τα περιβαλλοντικά εγκλήματα συμβαίνουν μακριά από την ακτίνα που βλέπουμε, σε ένα κακοτράχαλο βουνό που ίσως και να έχουμε χρόνια να επισκεφθούμε, μόνο ακούμε γι αυτό πως (sic!) “έχουν πάει εκεί τα σκουπίδια και τα σκατά”. Ασφαλώς και “δεν έχουν πάει” μόνα τους τα μπάζα και τα κόπρανα στο απρόσιτο βουνό, ωστόσο η ενεργητική φωνή της φράσης καταδεικνύει και την έλλειψη διάθεσης να αναλάβει κάποιος την ευθύνη. Έτσι, παρουσιάζεται μια παγκόσμια πρωτοτυπία: τα σκουπίδια και τα κόπρανα να επιλέγουν μόνα τους τον τόπο ανάπαυσής τους…

Επικίνδυνες: δεν χρειάζεται να εξηγήσει κανείς διεξοδικά. Αρκεί να σκεφτεί το ενδεχόμενο μιας πυρκαγιάς από αυτοανάφλεξη (ή εμπρησμό) που θα εξαπλωθεί σε όλη τη δυτική πλευρά του νησιού, αρκεί πάλι να αναλογιστεί την αλόγιστη καταστροφή του παρθένου τοπίου, αρκεί και μόνο να σκεφτεί πως στο ίδιο σημείο ένα βυτίο βοθρολύματα (δικά μας) αδειάζεται εδώ και πολλά χρόνια σε μια χαράδρα που στο βάθος της καταλήγει στη θάλασσα.

Στο αμαρτωλό Μαρκόπουλο Αττικής ασκήθηκε ποινική δίωξη σε βάρος του αντιδημάρχου, όταν αστυνομικοί που έκαναν περιπολία στα λατομεία , εντόπισαν δυο απορριμματοφόρα του δήμου να εναποθέτουν σκουπίδια σε ανεξέλεγκτη χωματερή μέσα στο χώρο των λατομείων. Εδώ που στον ίδιο χώρο πετάγονται και τα λύματα πρέπει να ακολουθηθεί η ίδια οδός ή μήπως, όσο είναι καιρός, να λυθεί το ζήτημα οριστικά και εντός του νησιού μας; Ήδη από τις 16 Ιουλίου έληξε η οκταετής μεταβατική περίοδος που είχε δοθεί από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή στα κράτη-μέλη για τις παράνομες χωματερές. Έτσι, αυτές που δεν πληρούν τις προδιαγραφές της οδηγίας 1999/31 πρέπει να κλείσουν αμέσως, διαφορετικά τον λόγο θα έχει πλέον το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο.

Ο θυμόσοφος λαός λέει πάντως περιγράφει το ¨μακριά από μένα κι ας είναι όπου θέλει…” λίγο πιο γλαφυρά: Μακριά από τον κ… μου και ας είναι και δυο δάχτυλα

Αναρτήθηκε στην http://antiparos-blog.blogspot.com/2009/07/blog-post_1925.html