Του Αντώνη-Μάριου ΠαπαγιώτηΔιαβάζω στο MOSAIKO.GR ένα άρθρο με τίτλο: "Η πολιτική μεθόδευση και οι αδιαφορία του κόσμου μπορεί να εκθέσει σε κίνδυνο τις προσπάθειες"
Με ερεθίζει η πρώτη πρόταση "Νέο εκλεγέντες αρχηγοί κρατών που ήδη κουβαλούν φήμες περί διαφθοράς, συνήθως είναι αυτοί που δυνατά κηρύσσουν π
όλεμο κατά της διαφθοράς και ιδρύουν υπηρεσίες για να εφαρμόσουν τις μεταρρυθμίσεις. Ωστόσο πολλές από αυτές τις προσπάθειες αποτυγχάνουν διότι υστερούν σε πολιτικά και θεσμικά στοιχεία, και οι αξιωματούχοι συνήθως καταφεύγουν στα επτά θανάσιμα αμαρτήματα της δωροδοκίας, του εκβιασμού, νεποτισμού, συγκατάβασης, δωροληψίας και υπεξαίρεσης.". Αναρωτιέμαι αν έχουν τα ball (το γράφω στη γλώσσα που μιλούν καλύτερα, "όρχεις" σημαίνει για όσους επιμένουν ελληνικά) ο κ. Παπανδρέου, ο φερόμενος υπουργός Οικονομίας, κ. Παπακωνσταντίνου (με φιλελεύθερες καταβολές, βλ.π. LSE και συγγένεια με το συμπαθή Μιχάλη Παπακωνσταντίνου) και ο νέος και ωραίος φέρελπις, μελλοντικός -αν βγει- υπουργός Περιβάλλοντος, κ. Κουβέλης, να τα βάλουν με "Άντρες" που ταυτόχρονα δηλώνουν Εκδότες-Μεγαλοεργολάβοι-
Μειδιάζω όταν διαβάζω πως "οι μεταρρυθμίσεις κατά της διαφθοράς έχουν ελπίδες να επιτύχουν όταν κινούνται από έναν κορυφαίο αρχηγό ο οποίος επίμονα ξεπερνά γραφειοκρατικές αντιστάσεις και αδράνειες, σύμφωνα με ειδικούς. Πρέπει επίσης να συμπεριλάβουν και την κοινωνία και να είναι απαλλαγμένοι από πολιτικές μεθοδεύσεις."
Συμφωνώ στη διατύπωση: "Τα προγράμματα κατά της διαφθοράς τα οποία δεν είναι τίποτα παραπάνω από σλόγκαν ή από τα οποία λείπουν ουσιαστικά στοιχεία είναι καταδικασμένα να αποτύχουν. Ο Guido Bertucci του τμήματος Οικονομικών και Κοινωνικών Υποθέσεων του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών δήλωσε πως οι εκστρατείες κατά της διαφθοράς είναι καταδικασμένες σε αποτυχία όταν ξεκινάει από τις κυβερνήσεις σαν αντίδραση σε σκάνδαλα ή πιέσεις χορηγών. Δήλωσε πως πολλοί ηγέτες χρησιμοποιούν εκστρατείες κατά της διαφθοράς σαν κάλυψη για να βλάψουν τους πολιτικούς τους αντιπάλους. Ακόμα και οι κυβερνήσεις που είναι αφοσιωμένες στις μεταρρυθμίσεις παρατηρούν λιγότερη επιτυχία όταν δεν αναμιγνύουν τον ιδιωτικό τομέα και την κοινωνία των πολιτών."
Επαναφέρω στη μνήμη μου συγκρίσεις του Τράγκα με Ουζουμπούρου και Μποτσουάνα, όταν σημείωνεται ότι "Τα έθνη με τα μεγαλύτερα ποσοστά διαφθοράς είναι συνήθως πολύ φτωχά και μαστίζονται από εμφυλίους ή καταπιεστικά καθεστώτα όπως στη Σομαλία, τη Βιρμανία, το Ιράκ, την Αϊτή και το Αφγανιστάν".
Θυμάμαι το κ. Βουλγαράκη, όταν βλέπω το "Επιπρόσθετα, οι κλειστές οικονομίες - αποκομμένες από την παγκόσμια αγορά και διακίνηση προϊόντων - είναι πιθανό να έχουν υψηλότερα επίπεδα διαφθοράς από άλλες. Σε αυτές τις χώρες κυβερνητικά εισοδήματα και ξένη οικονομική ενίσχυση μπορούν εύκολα να μεταφερθούν σε offshore λογαριασμούς."
Νιώθω ενοχή στη διαπίστωση ότι "Όταν η διαφθορά γίνεται κομμάτι του πολιτισμού ή μέρος του καθημερινού αγώνα για επιβίωση οι κυβερνητικές μεταρρυθμίσεις γίνονται πολύ δύσκολες. Για παράδειγμα στις Αφρικανικές χώρες, δήλωσε ο Richard Messick της Διεθνούς Τράπεζας, οι δικαστές χαμηλής ιεραρχίας πληρώνονται τόσο λίγο που καταφεύγουν σε δωροδοκίες για να στηρίξουν τις οικογένειές τους. «Όταν οι άνθρωποι συνηθίζουν στις δωροδοκίες, όταν έχουν οικονομικές υποχρεώσεις που στηρίζονται στις δωροδοκίες δεν μπορούν εύκολα να σταματήσουν, είπε στο America.gov".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου