Το μικρό χελιδόνι στέκονταν λίγα μέτρα μακριά από την φωλιά του. Μόλις, είχε επιστρέψει από μια μικρή βόλτα στον αστικό ουρανό. Δεν είχαν περάσει παρά μερικοί μήνες από τις πρώτες του πτήσεις. Είχε πολλά να μάθει ακόμα.
Αυτή η βόλτα είχε κάτι διαφορετικό, είχε χρώματα και εικόνες που προξένησαν το ενδιαφέρον και την περιέργεια του μικρού χελιδονιού. Χρώματα πράσινα, κόκκινα, κίτρινα και μπλε. Η επιστροφή στη φωλιά δεν ήταν αυτό που επιθυμούσε. Έκανε να πετάξει αλλά στάθηκε στο βλέμμα της μητέρας που τον κοίταζε επίμονα. Κινήθηκε και πάλι, μα στάθηκε. Έκανε υπομονή και μόλις βρήκε την ευκαιρία φτερούγισε αγνοώντας το οικογενειακό βλέμμα. Τα χρώματα, οι βοές, τα φώτα, τον ώθησαν να αγνοήσει τους όποιους δισταγμούς.
Έδωσε μια και φτερούγισε.
Πολύ με πίκρανες ζωή
μακριά θα φύγω ένα πρωί
θ' ανέβω σ' ένα αεροπλάνο
να δω τον κόσμο από κει πάνω
μακριά θα φύγω ένα πρωί
θ' ανέβω σ' ένα αεροπλάνο
να δω τον κόσμο από κει πάνω
Το ταξίδι μόλις είχε ξεκινήσει.
Δεν γνώριζε την διαδρομή που θα ακολουθούσε, ήξερε όμως ότι σημάδια στον δρόμο θα τον οδηγούσαν.
Ανθρώπινες φιγούρες εμφανίστηκαν, πολλές φιγούρες. Ένα χρωματιστό ανθρώπινο κοπάδι ανάμεσα σε δρόμους, κτίρια και πλατείες. Ο προορισμός τους κοινός. Φώτα, τραγούδια, φωνές και χρώμα. Το μπλε κυριαρχούσε. Κινητικότητα παντού. Το μικρό χελιδόνι στάθηκε να ξαποστάσει επεξεργάζοντας την πρωτόγνωρη εικόνα. Οι απορίες στροβίλιζαν στο μυαλό του σαν τις σημαίες που κυμάτιζαν στους δρόμους.
"Μα τόσες σημαίες;"
"Σαν χρωματιστά πρόβατα που βοσκούν αναζητώντας με αγωνία την τροφή τους. Μα που είναι η τροφή τους;"
Ξαφνικά, όλα άλλαξαν. Πάθος, φωνές, καπνός, μουσική και βλέμματα καρφωμένα σε ένα σημείο. Σε μια ανθρώπινη φιγούρα. "Μήπως αυτό είναι η τροφή τους;"
Έδωσε μια και φτερούγισε.
Δεν γνώριζε την διαδρομή που θα ακολουθούσε, ήξερε όμως ότι σημάδια στον δρόμο θα τον οδηγούσαν.
Ανθρώπινες φιγούρες εμφανίστηκαν, πολλές φιγούρες. Ένα χρωματιστό ανθρώπινο κοπάδι ανάμεσα σε δρόμους, κτίρια και πλατείες. Ο προορισμός τους κοινός. Φώτα, τραγούδια, φωνές και χρώμα. Το μπλε κυριαρχούσε. Κινητικότητα παντού. Το μικρό χελιδόνι στάθηκε να ξαποστάσει επεξεργάζοντας την πρωτόγνωρη εικόνα. Οι απορίες στροβίλιζαν στο μυαλό του σαν τις σημαίες που κυμάτιζαν στους δρόμους."Μα τόσες σημαίες;"
"Σαν χρωματιστά πρόβατα που βοσκούν αναζητώντας με αγωνία την τροφή τους. Μα που είναι η τροφή τους;"
Ξαφνικά, όλα άλλαξαν. Πάθος, φωνές, καπνός, μουσική και βλέμματα καρφωμένα σε ένα σημείο. Σε μια ανθρώπινη φιγούρα. "Μήπως αυτό είναι η τροφή τους;"
Έδωσε μια και φτερούγισε.
Όταν κοιτάς από ψηλά
μοιάζει η γη με ζωγραφιά
και συ την πήρες σοβαρά
και συ την πήρες σοβαρά Το πάθος μεγάλωνε, ο κόσμος ζητωκραύγαζε σε κάθε λέξη, σε κάθε φράση της γραφικής φιγούρας και οι απορίες στο μυαλό του μικρού χελιδονιού πολλαπλασιάζοντας με μαθηματική ακρίβεια. Δύσκολα ξεχώρισε τους ανθρώπους, οι σημαίες είχαν κατακλύσει το χώρο. Έδειχναν να αναζητούν την προσωπική τους λύτρωση, μια νέα εικονική γη της επαγγελίας.
"Μα σε πλατείες με σημαίες και πανό θα τα βρουν όλα αυτά;" διερωτήθηκε με εφηβική αθωότητα το μικρό χελιδόνι.
Έδωσε μια και φτερούγισε.
"Μα σε πλατείες με σημαίες και πανό θα τα βρουν όλα αυτά;" διερωτήθηκε με εφηβική αθωότητα το μικρό χελιδόνι.
Έδωσε μια και φτερούγισε.
Μοιάζουν τα σπίτια με σπιρτόκουτα
μοιάζουν μυρμήγκια οι ανθρώποι
το μεγαλύτερο ανάκτορο
μοιάζει μ' ένα μικρούλι τόπι
Σε λίγα λεπτά βρέ
θηκε σε μια άλλη γειτονιά, σε διαφορετική πλατεία. Μα κι εκεί αντίκρισε την ίδια εικόνα, με τη διαφορά ότι το χρώμα είχε γίνει πράσινο. Πλούσιο πράσινο. Το σκηνικό απαράλλακτο: χρωματιστά ανθρώπινα πρόβατα, κραυγές, σημαίες, καπνός και το πλήθος να εστιάζει σε μια νέα φιγούρα, μπροστά στο επαναλαμβανόμενο πράσινο φόντο.
Στάθηκε για να συγκεντρώσει τις νέες χρωματιστές απορίες."Τόσοι πολλοί άνθρωποι; Μήπως είναι οπαδοί;" Μοιάζουν με στρατιώτες που ετοιμάζονται από καιρό για την μάχη. Μάχη ηλεκτρονικού παιχνιδιού με πολλά εφέ και λίγη ουσία.
Όσο το πάθος μεγάλωνε, τόσο η ανθρώπινη φιγούρα της εξέδρας έμοιαζε με σύγχρονο Καίσαρα που μοίραζε υποσχέσεις στο πλήθος που και πάλι τον αποθέωνε σε κάθε λέξη, σε κάθε νεύμα του.
θηκε σε μια άλλη γειτονιά, σε διαφορετική πλατεία. Μα κι εκεί αντίκρισε την ίδια εικόνα, με τη διαφορά ότι το χρώμα είχε γίνει πράσινο. Πλούσιο πράσινο. Το σκηνικό απαράλλακτο: χρωματιστά ανθρώπινα πρόβατα, κραυγές, σημαίες, καπνός και το πλήθος να εστιάζει σε μια νέα φιγούρα, μπροστά στο επαναλαμβανόμενο πράσινο φόντο.Στάθηκε για να συγκεντρώσει τις νέες χρωματιστές απορίες."Τόσοι πολλοί άνθρωποι; Μήπως είναι οπαδοί;" Μοιάζουν με στρατιώτες που ετοιμάζονται από καιρό για την μάχη. Μάχη ηλεκτρονικού παιχνιδιού με πολλά εφέ και λίγη ουσία.
Όσο το πάθος μεγάλωνε, τόσο η ανθρώπινη φιγούρα της εξέδρας έμοιαζε με σύγχρονο Καίσαρα που μοίραζε υποσχέσεις στο πλήθος που και πάλι τον αποθέωνε σε κάθε λέξη, σε κάθε νεύμα του.
Έδωσε μια και φτερούγισε.
Μοιάζουν οι πύργοι με κουκλόσπιτα
και τα κανόνια με παιχνίδια
από ψηλά δεν ξεχωρίζουνε
οι ομορφιές και τα στολίδια Σε λίγο βρέθηκε μερικά τετράγωνα πιο κάτω. Η μόνη διαφορά εστιάζονταν στο χρώμα. Αυτή την φορά ήταν κόκκινο. Πιο κάτω κίτρινο και άσπρο. Ένα χρωματιστό κολάζ από πρόβατα-στρατιώτες που αναζητούσαν τρόπους να αναγεννήσουν την εσωτερική τους ελπίδα, την εκ φύσεως δύναμη για να πιστέψουν σε κάτι ανώτερο. Σε χρωματιστές θεότητες που στο μόνο που διέφεραν είναι το χρώμα. Ο μπλε, ο πράσινος, ο κόκκινος και ο κίτρινος θεός..... Ο δικός τους θεός.
Έδωσε μια και φτερούγισε.
Έδωσε μια και φτερούγισε.
Δεν μετάνιωσε. Επέστρεψε πίσω γνωρίζοντας πως το διαπεραστικό βλέμμα της μητέρας θα τον κατατρέχει πάντα. Άρχισε να της εξιστορεί την σύντομη ιστορία του που έμοιαζε περισσότερο με απολογία παρά με περιγραφή.
Έδωσε μια και φτερούγισε.
Έδωσε μια και φτερούγισε.
Κι ό,τι σε πλήγωσε ή σε θάμπωσε
από ψηλά αν το κοιτάξεις
θα σου φανεί τόσο ασήμαντο
που στη στιγμή θα το ξεχάσεις
από ψηλά αν το κοιτάξεις
θα σου φανεί τόσο ασήμαντο
που στη στιγμή θα το ξεχάσεις
Δεν ήθελε να ξεχάσει.
Ένιωθε όμορφα, μια πλούσια, ξεχωριστή, εσωτερική ηρεμία.
Ήταν και είναι ελεύθερος, πραγματικά ελεύθερος.
Δεν εγκλωβίζεται σε χρώματα, σημαίες και κοπάδια που εκλιπαρούν για να ικανοποιήσουν την εσωτερική τους αδυναμία.
Ελεύθερος.
Ήταν και είναι ελεύθερος, πραγματικά ελεύθερος.
Δεν εγκλωβίζεται σε χρώματα, σημαίες και κοπάδια που εκλιπαρούν για να ικανοποιήσουν την εσωτερική τους αδυναμία.
Ελεύθερος.
Ήρθε η στιγμή να ανοίξει τα δικά του φτερά μακριά από την στοργική μάνα.
Να ανεξαρτητοποιηθεί, να χαράξει την δική του πορεία.
Να ανεξαρτητοποιηθεί, να χαράξει την δική του πορεία.
"Είμαι ελεύθερος"
Έδωσε μια και φτερούγισε. 
-Οι στίχοι που παρεμβάλουν το κείμενο είναι της Σώτιας Τσώτου από το τραγούδι "Από το αεροπλάνο" που ερμηνεύει και μελοποιεί ο Κώστας Χατζής.
-Φωτογραφίες : http://fineartamerica.com , http://www.flickr.com
-Photo Editing : IbisΑναρτήθηκε από Ibis
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου