Η ευαισθησία των αναίσθητων και ο παράδεισος της Κούβας.....Αστυνομία γύρω από το κοιμητήριο. Αστυνομία παντού μέσα στην πόλη. Προληπτικές συλλήψεις αντικαθεστωτικών της περιοχής. Οι κουβανικές Αρχές προειδοποίησαν τους ξένους δημοσιογράφους να παραμείνουν στην Αβάνα, μακριά και απόντες. Ετσι, σε κλίμα ζόφου και τρομοκράτησης, έγινε στη Μπάνες -στον τόπο όπου γεννήθηκε- η κηδεία του Ορλάντο Σαπάτα.
Ορλάντο Σαπάτα. Κουβανός πολιτικός κρατούμενος. Πέθανε στις 23 Φεβρουαρίου, σε ένα νοσοκομείο της Αβάνας, έπειτα από 85 ημέρες απεργίας πείνας. Ήταν 42 ετών.
Ορλάντο Σαπάτα. Καταδικάστηκε το... 2003 σε 18 χρόνια φυλάκισης για «διασάλευση της δημόσιας τάξης». Ηταν μέλος μιας παράνομης, βέβαια, οργάνωσης για την υπεράσπιση των πολιτικών ελευθεριών («Κουβανική Δημοκρατική Επιτροπή», DDC). Στην Κούβα, όποιος ζητά ακόμη και τις πιο στοιχειώδεις πολιτικές ελευθερίες, διαταράσσει την α λα Κάστρο «δημόσια τάξη».
Ορλάντο Σαπάτα. Αποφάσισε να αρχίσει απεργία πείνας -ο άνθρωπος δεν είχε άλλον τρόπο να αμυνθεί- σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τις βάρβαρες συνθήκες της κράτησής του. Θύμα ανηλεών ξυλοδαρμών και ρατσιστικής βίας από τους φρουρούς της φυλακής· ήταν, βλέπετε, μαύρος...
Άλλη μία «ζηλευτή πρεμιέρα» στον σοσιαλιστικό παράδεισο της Καραϊβικής. Ο οικοδόμος στο επάγγελμα Ορλάντο Σαπάτα είναι ο πρώτος πολιτικός κρατούμενος, από τις αρχές της δεκαετίας του '70, που πεθαίνει στην Κούβα κάνοντας απεργία πείνας. Και, επίσης, ένας από τους κρατούμενους συνείδησης που είχε υιοθετήσει η Διεθνής Αμνηστία.
Οι Αρχές καθυστέρησαν πάρα πολύ να προσφέρουν βοήθεια στον κρατούμενο. Οταν αποφάσισαν να τον μεταφέρουν από τη διαβόητη φυλακή του Camaguey (Κεντρική Κούβα) σε νοσοκομείο στην Αβάνα ήταν πλέον αργά. Διαλυμένος ο οργανισμός του. Η κατάστασή του δεν είχε επιστροφή. Σε τέσσερις ημέρες πέθανε.
Ο Οσβάλντο Πάγια, ένας από τους γνωστότερους Κουβανούς αντιφρονούντες, στον οποίο έχει απονεμηθεί το «Βραβείο Ζαχάροφ 2002» του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, κατηγόρησε χωρίς περιστροφές το κουβανικό καθεστώς ότι «δολοφόνησε αργά» τον Ορλάντο Σαπάτα. Και τόνισε εμφατικά ότι ο θάνατός του είναι μια «οιονεί προμελετημένη δολοφονία».
Η θαρραλέα δήλωση του Οσβάλντο Πάγια, ο οποίος γνωρίζει καλά τις φυλακές της χώρας του, δεν περιορίστηκε μόνο στην καταγγελία του καθεστώτος των αδελφών Κάστρο.
Ο Κουβανός αντιφρονών με ιδιαίτερη πικρία αναφέρθηκε, επίσης, και στην άλλη πλευρά: «Σε όλους εκείνους -μέσα και έξω από την Κούβα-, οι οποίοι είτε από δειλία είτε από εγωισμό δεν στηρίζουν αυτούς που αγωνίζ
ονται, αυτούς που υποφέρουν και πεθαίνουν, για να υπερασπιστούν τα δικαιώματα και την αξιοπρέπεια όλων μας».
Συμπτώσεις. Την ημέρα που πέθανε ο Ορλάντο Σαπάτα, αφίχθησαν στην Κούβα οι πρόεδροι της Βραζιλίας και της Βενεζουέλας· προγραμματισμένη επίσημη επίσκεψη (ε, και με την ευκαιρία έκαναν λίγη παρέα στον Αδελφό Φιντέλ).
Ο Βραζιλιάνος Λούλα ντα Σίλβα στην αρχή απέφυγε, αλλά τελικά δήλωσε ότι «λυπάται βαθιά» για τον θάνατο του Ορλάντο Σαπάτα. Ο εκ Βενεζουέλας, ο ασύγκριτος Ούγκο Τσάβες, δεν μπήκε καν στον κόπο να πει μια λέξη. Και έπραξε άριστα. Πιστεύω ότι εάν έλεγε κάτι, μάλλον θα κατηγορούσε τον νεκρό ότι με τον θάνατό του εξέθεσε την Κούβα στους εχθρούς της.
Τι να πεις. Την ελληνική Αριστερά, ούτε (επί Σοβιετίας) την αφοροούσαν ούτε (τώρα) την αφορούν τέτοια πράγματα. Δεν έχει χρόνο. Ασχολείται, βλέπετε, αποκλειστικά με τον ιμπεριαλισμό.
Πολλοί, στην Ευρώπη, θεωρούν την Κούβα μια χώρα μακρινή. Μακρινή ως προς την απόσταση; Εντάξει. Μακρινή ως προς το καθεστώς; Όχι. Οι Κουβανοί ζουν αυτό που έζησε επί μισόν αιώνα, μέχρι το 1989, η μισή Ευρώπη: τον ολοκληρωτισμό.
Πολλοί, ειδικά στην Ελλάδα, δυσκολεύονται να δεχθούν το αυτονόητο. Ότι δηλαδή είτε κόκκινη είτε μαύρη, η δικτατορία είναι δικτατορία. Και στην περίπτωση της Κούβας δεν πρόκειται απλώς για δικτατορία αλλά ακριβώς για ολοκληρωτικό καθεστώς.
Ακούω δεξιά και αριστερά ότι οι Κουβανοί είναι «υπερήφανος λαός». Τι μανία και αυτή, να βλέπουν υπερηφάνεια εκεί που υπάρχει ταπείνωση, και τρόμος, εξαθλίωση και προπαγάνδα. Πώς μπορεί να είναι υπερήφανοι οι Κουβανοί, όταν για ένα ραδιόφωνο παγκοσμίου λήψεως «κερδίζεις» περί τα δέκα χρόνια φυλακής;
85 ημέρες απεργίας πείνας. Κανείς δεν μπόρεσε να σώσει τον Ορλάντο Σαπάτα. Το καθεστώς των αδελφών Κάστρο τον άφησε να πεθάνει. Ούτε τη στιγμή της κηδείας του σεβάστηκαν. Η τραγική επικαιρότητα της Κούβας συνεχίζεται. Η Κούβα σκοτώνει τα παιδιά της.
ΥΓ. Άλλος ένας Κουβανός αντιφρονών, ο Γκιγιέρμο Φαρίνιας (δόκτωρ Ψυχολογίας και ανεξάρτητος δημοσιογράφος), άρχισε απεργία πείνας μία ημέρα μετά τον θάνατο του Ορλάντο Σαπάτα.
Το καθεστώς θα επιβεβαιώσει άλλη μία φορά τη φήμη του;
από την enet
Σχόλιο:
Περιμέναμε την φιλάνθρωπο ευγενή κομμουνιστική και μη αριστερά, να εκφράσει μια διαμαρτυρία. Τους πολιτικούς μας που αγωνιούν για το Γκουανατναμο και τα ανθρώπινα δικαιώματα των Ευρωπαίων στην Αμερική διότι υφίστανται έλεγχο ηλεκτρονικής σαρώσεως στα αεροδρόμια...... Όμως σιγήν ιχθύος.......
Ιάσων
Αναρτήθηκε από apneagr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου