Μπαρμπαμήτσος λέει: Μαΐου 27, 2009 σε 9:28 πμΟ ΜΠΑΡΜΠΑΝΙΚΟΣ κάνει “πάσα χωρίς φάλτσο”, αλλά εγώ λέω ότι όσοι υπερασπίζονται τη βία με πρόσχημα την πραγματική ή μη άνωθεν διαπλοκή, οργή που γεννά η κοινωνία, “στρίμωγμα”, και ότι άλλο μάλλον κάνουν σουτ στις κερκίδες τη μπάλα…
Η λογική συνέχεια αυτών των επιχειρημάτων είναι ότι νομιμοποιείται και η βία ενάντια σε αυτούς που ασκούν βία, οπότε ζήσε Μάη…
Panayotis GLAVINIS λέει: Μαΐου 27, 2009 σε 10:25 πμ
@ ΜΠΑΡΜΠΑΝΙΚΟΣ Βιάζεστε να βγάλετε συμπεράσματα για την πρωτοβουλία αυτή, κύριε συνάδελφε, κρίνοντάς την από όσα τάχα δε λέει. Εδώ πρόκειται για μια κίνηση μιας Κοινής Πρωτοβουλίας ανανεωτικών δυνάμεων πάνω σ’ ένα φλέγον ζήτημα, όχι για μανιφέστο πανεπιστημιακού κινήματος.
Σας καλώ, πάντως, επί όσων της προσάπτετε σαν παραλείψεις, να επισκεφθείτε, καθόσον αφορά την δική μας Παράταξη τουλάχιστον, το blog μας http://panepistimiakisymparataxi.blogspot.com/ για να δείτε τις θέσεις μας πάνω σε όσα λέτε, ιδίως τα σημεία 2, 5, 6 και κυρίως 10.
Θανάσης Πρωτόπαπας λέει: Μαΐου 27, 2009 σε 2:14 μμ
Γιατί δεν κατεβαίνουν στο δρόμο οι φοιτητές ζητώντας καθηγητές παρόντες και καταρτισμένους, διδακτικά εγχειρίδια ποιότητας και ενημερωμένα, εργαστήρια εξοπλισμένα και δυνατότητες ουσιαστικής πρακτικής άσκησης; Γιατί δεν έχω ακούσει ούτε ένα αίτημα υπέρ της αναβάθμισης του δημόσιου πανεπιστημίου από όσους φωνασκούν ότι κόπτονται γι’ αυτό; (Όσοι πραγματικά κόπτονται τυχαίνει να μη φωνασκούν, ή είναι ιδέα μου;)
Panayotis GLAVINIS λέει: Μαΐου 27, 2009 σε 3:06 μμ
Γιατί και οι φοιτητές είναι της ήσσονος προσπάθειας, μαθημένοι σ αυτό εξ αιτίας μας, και καλοβολεύονται σ αυτό, όπως πολλοί από μας.
Το κύριο πρόβλημα, όμως, είναι με τους λεγόμενους μαξιμαλιστές συναδέλφους. Σου λένε, στην καλύτερη περίπτωση, ναι, βεβαίως, συμφωνώ, αλλά δεν είναι το πρωτεύον. Δεν πρέπει ν αρχίσουμε από κει. Ναι, από πού, λοιπόν; Αν δεν σου πουν από την έξοδο απ την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, θα σου πουν από την υποχρηματοδότηση, την ετεροαπασχόληση, κλπ, κλπ.
=================================================
ΜΠΑΡΜΠΑΝΙΚΟΣ λέει: Μαΐου 27, 2009 σε 4:49 μμ
Ο ΜΠΑΡΜΠΑΝΙΚΟΣ ηλικιακά, είναι πολύ μεγάλος για φοιτητής.
Δεν στηρίζω τη βία, θέλω να εξαληφθεί αλλά δεν μπορώ να κρύψω στην υποκρισία, ότι για αυτοάμυνα κάποτε, έχω κάνει κι εγώ χρήση βίας. Είναι δύσκολο να γίνει κατανοητό;
Δεν εξαγνίζω κανέναν φοιτητή, αλλά δεν ξεχνώ ότι υπήρξα καταπιεσμένος φοιτητής, στα πέτρινα χρόνια.
Χθες, φαίνεται ξεκάθαρο, ότι μπήκα στη http://fylaxi.blogspot.com/ και σίγουρα απογοητεύθηκα από τη κυριαρχία πνεύματος εγωκεντρισμού και τάσεις αυτοπροστασίας με οποιονδήποτε τρόπο. Αυτό βγαίνει από τα σχόλιά μου και τα υπόλοιπα είναι συμπεράσματα δικά σας, επειδή ενοχληθήκατε και εν ολίγοις αυτό, το βλέπω με κατανόηση ως θεμητό.
Σήμερα, βλέποντας την υπόδειξη του κ. Π. Γκλαβίνη, πήγα στη http://panepistimiakisymparataxi.blogspot.com/. Καλώς ή κακώς, στα δικά μου τα μάτια αντιπαραβάλλονται δύο τελείως διαφορετικά κείμενα.
Ναι μεν και τα δύο είναι γενικά ή θεωρητικά, πλην όμως δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους, γιατί η συλλογιστική κατά τη συγγραφή τους ήταν σαφώς διαφορετική.
Επίσης πιστεύω, ότι εύκολα και οι άλλες παρατάξεις, μπορούν να με στείλουν κάπου αλλού και να διαβάσω κάποιο άλλο κείμενο, που επίσης δεν θα έχω κανένα λόγο να διαφωνήσω.
Όμως με τη συλλογική διακήρυξη της πρωτοβουλίας διαφωνώ οριζοντίως και καθέτως, γιατί η συλλογιστική της δεν είναι κατά τη φτωχή μου γνώμη η προστασία του ΑΠΘ, αλλά αυτών καθεαυτών των διδασκόντων. Θα μου πείτε “δεν βλέπεις τα όσα γίνονται; τα επικροτείς; δεν είμαστε άνθρωποι εμείς; δεν υπάρχουν δικαιώματα δια το διδακτικό προσωπικό; κλπ”.
Σας διαβεβαιώνω ότι και βλέπω και απορρίπτω τη χρήση βίας, έστω κι αν περιστασιακά έχω εξαναγκαστεί να κάνω χρήση βίας, και αναγνωρίζω τα ανθρώπινα και συνταγματικά δικαιώματα των διδασκόντων.
Η ειδοποιός διαφορά, υπάρχει στο ότι δεν πρέπει απλά να είστε “διδάσκοντες” αλλά “δάσκαλοι”.
ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ: Ένα παιδί, μπαίνει αριστούχος σε μια σχολή ή τμήμα και κάποιοι διδάσκοντες το κόβουν 1, τον κόβουν 2, 3, 4 και 5 φορές, μπορεί και παραπάνω και βλέπουμε, ότι το παιδί αυτό, που άνετα αρίστευε μέχρι προ ολίγου, σε διάστημα 2-3 χρόνων χρωστάει 15-20 μαθήματα και κανένας δεν νιάζεται γι αυτόν. Η διαφορά του δάσκαλου από τον διδάσκοντα, είναι στο ότι ο δάσκαλος, το πολύ στο δεύτερο στραβοπάτημα του φοιτητή, θα τον καλέσει, θα συζητήσει μαζι του και μαζί θα βρουν λύσεις αξιοπρέπειας και δρόμοι βελτίωσης.
Μπορώ να γράψω και άλλα αληθινά παραδείγματα, αλλά πολύ φοβάμαι ότι θα τα θεωρήσετε προσβλητικά και η συζήτηση θα αποπροσανατολιστεί. Ξέρεται τι εννοώ, αλλά ίσως τον καθένας σας δεν τον αφορούν προσωπικά, αλλά κάποιους άλλους…Προσπάθησαα λοιπόν να σας πω ή να σας δείξω, ότι τα στοιχεία που λάβατε υπόψη σας για τη πρωτοβουλία σας, είναι κατ εμέ προφανώς εγωκεντρικά, προσπαθώ να σας πω ότι υπήρξατε παιδιά και για να σας δώσει ο ΜΠΑΡΜΠΑΝΙΚΟΣ τον μεγάλο τίτλο του Δάσκαλου, πρέπει να σας δει να έχετε στο επίκεντρο το παιδί, γιατί ο φοιτητής, όσο κρεμανταλάς κι αν δείχνει, είναι ακόμα παιδί με αγνές ανησυχίες (όχι ότι δεν βλέπω και παρατράγουδα – μιλώ για τον κανόνα).
Δεν πρέπει λοιπόν να βγάζετε προς τα έξω την εικόνα φόβου, ή ότι σκέπτεστε μόνο να περιχαρακώσετε ένα φρούριο για ατομική προστασία, αλλά ότι πάνω απ’ όλα και με κάθε θυσία, θέλω να βλέπω τον δάσκαλο.
Δεν είμαι ούτε κοινωνιολόγος ούτε ψυχολόγος. Όμως κάποιος πρέπει να σας πει, ότι χρειάζεστε βοήθεια στη πρωτοβουλία σας και κοινονιωλόγου και ψυχολόγου, όχι βέβαια με την συντεχνιαακή ιδιότητα του μέλους ΔΕΠ, αλλά του ερευνητή που θα κληθεί να δώσει προτάσεις-λύσεις, μακριά από επηρεασμούς.
Δάσκαλε Λαζαρίδη, μου αρέσει να παίζω στα χαφ, αλλά μέχρι τη Κυριακή θα πάω για μπάνια.
=================================================
Θανάσης Πρωτόπαπας λέει: Μαΐου 27, 2009 σε 5:05 μμ
@ΜΠΑΡΜΠΑΝΙΚΟΣ: “Το παιδί” (που δεν είναι καθόλου παιδί αλλά ενήλικος με πλήρη δικαιώματα και υποχρεώσεις) δεν “το κόβουν” ερήμην του οι κακοί “διδάσκοντες”. “Το παιδί” γράφει εξετάσεις, μετά από κάποιες διαλέξεις τις οποίες από δική του επιλογή παρακολούθησε ή όχι, και με βάση ύλη από εγχειρίδια τα οποία μετά από δική του επιλογή και δικό του χρονικό προγραμματισμό μελέτησε ή όχι. Αν “το παιδί” εφάρμοζε κατά τη διάρκεια της φοιτητικής του ζωής όσα εφάρμοσε ως μαθητής για να εισαχθεί αριστούχος στο πανεπιστήμιο, τότε πιθανότατα θα ήταν και εκεί αριστούχος. Αν “το παιδί” παρακολουθεί και μελετά επιμελώς αλλά αποτυγχάνει στις εξετάσεις επειδή ο διδάσκων είναι άσχετος, απών, ή κακοήθης, τότε θα έπρεπε να κατέβει στο δρόμο μαζί με τους συμφοιτητές του και να απαιτήσει καλύτερη ποιότητα από το πανεπιστήμιο στο οποίο μόχθησε για να μπει και από το οποίο αναμένει ουσιαστικά εφόδια για τη ζωή του. Όχι όμως επειδή “τον κόψανε” ούτε “ενάντια στην εντατικοποίηση των σπουδών”. Αυτή η μίζερη νοοτροπία της αποποίησης των ατομικών ευθυνών διαποτίζει όλο το νεοελληνισμό και μας κρατά δεκαετίες πίσω.
============================================
Πολλά περισσότερα θα διαβάσετε στο πολύ καλό
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου