Του Θεόδωρου Π. Λιανού
Με άρθρο της στο «Βήμα της Κυριακής» (21.11.2010) η υπουργός Εργασίας κυρία Λούκα Κατσέλη υποστηρίζει δύο συναφή μεταξύ τους πράγματα. Πρώτον, υποστηρίζει ότι η κυβερνητική διάγνωση για τα προβλήματα της οικονομίας μας δεν είναι σωστή και συνεπώς τα λαμβανόμενα μέτρα μπορούν να «αποβούν μοιραία». Δεύτερον, υποστηρίζει ότι η γενικευμένη δυνατότητα απόκλισης των επιχειρησιακών συμβάσεων εργασίας από τις κλαδικές «όχι μόνο δεν θα βελτίωνε τη θέση των επιχειρήσεων από πλευράς κόστους, αλλά θα δημιουργούσε συνθήκες αθέμιτου ανταγωνισμού μεταξύ τους. Θα μπορούσε να οδηγήσει σε εκτεταμένη μείωση μισθών στο ιδιωτικό τομέα...».
Η απόφαση της κυρίας Κατσέλη να δημοσιεύσει ένα μικρό αντικυβερνητικό μανιφέστο μπορεί να ερμηνευθεί με τρεις τρόπους:
Πρώτον, μπορεί κανείς να υποθέσει ότι η κυρία Κατσέλη προσπαθεί να αποκτήσει μια εκλογική βάση, δημιουργώντας για τον εαυτό της μια φιλολαϊκή εικόνα ερχόμενη σε αντίθεση προς τα αντιλαϊκά, αλλά αναγκαία μέτρα του μνημονίου. Η σκέψη αυτή έχει κάποια βάση αν λάβουμε υπόψη μας ότι κάτι παρόμοιο προσπάθησε να κάνει και με τον νόμο για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά.
Δεύτερον, μπορεί κανείς να υποθέσει ότι με το άρθρο αυτό η κυρία Κατσέλη αναλαμβάνει την πρωτοβουλία να εκφράσει δημόσια όχι μόνο τις δικές της αντιρρήσεις αλλά όλων των στελεχών του ΠαΣοΚ (κυβερνητικών και μη) και έτσι να εμφανισθεί ως η ηγετική μορφή μιας ομάδας που διαφοροποιείται και παίρνει αποστάσεις από την κυβέρνηση και την πολιτική της. Το αν και κατά πόσον η πρωτοβουλία αυτή είναι έκφραση και γενικότερων πολιτικών φιλοδοξιών ανώτατου επιπέδου είναι νωρίς να κριθεί.
Τρίτον, μπορεί κανείς να υποθέσει ότι η κυρία Κατσέλη προβλέπει αποτυχία της κυβερνητικής πολιτικής και παίρνει τα μέτρα της ώστε να αναδυθεί σώα και αβλαβής από την τρικυμία της αποτυχίας, λέγοντας «εγώ σάς τα έλεγα», και ενδεχομένως να είναι η ηρωίδα μιας χαμένης μάχης. Αν πράγματι αυτή είναι η επιδίωξη της κυρίας Κατσέλη, τότε είναι λογικό να περιμένουμε το άρθρο της να συνοδευθεί, εντός εύλογου χρονικού διαστήματος, και από άλλες πράξεις, μεταξύ των οποίων και η παραίτησή της, δοθείσης ευκαιρίας, από την υπουργική θέση.
Βέβαια, ο αναγνώστης μπορεί να ρωτήσει: «Τι σε νοιάζει εσένα τι κάνει κάθε πολιτικός ή κάθε υπουργός;». Η απάντησή μου είναι απλή. Τα λάθη, τις υστεροβουλίες και τις αποτυχίες των πολιτικών τις πληρώνουμε εμείς οι απλοί πολίτες, όχι οι πολιτικοί που είχαν την κύρια ευθύνη. Είναι επομένως αναγκαίο να γνωρίζουμε τι συμβαίνει με τις κυβερνήσεις, με τους υπουργούς, με τους βουλευτές και με τους πολιτικούς γενικά, ώστε να πάρουμε τα μέτρα μας αν έχουμε δυνατότητες αντίδρασης. Αν αυτό το κάναμε πριν από χρόνια, δεν θα ήμασταν σήμερα στη θλιβερή οικονομική κατάσταση από την οποία προσπαθούμε, με τόσες θυσίες, να ξεφύγουμε.
Ο κ. Θεόδωρος Π. Λιανός είναι καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών.
ΠΗΓΗ: ΤΟ ΒΗΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου