Το να επιχειρεί να προσδιορίσει κανείς με σαφήνεια το χαρακτήρα της σύγχρονης αντιπαράθεσης σε μια χώρα και εν προκειμένω στην Ελλάδα, είναι ζήτημα καθοριστικό.
του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Όχι φυσικά γιατί επιβεβαιώνει το ναρκισσισμό και τη φιλαρέσκεια των σύγχρονων φαφλατάδων, αλλά πρωτίστως γιατί ο προσδιορισμός του χαρακτήρα αυτής της αντιπαράθεσης, θα καθορίσει με τη σειρά του τα πολιτικά στοιχεία που θα βάλουν τη δική τους σφραγίδα στην ουσία, στο περιεχόμενο και τους επιμέρους στόχους αυτής της πολιτικής διαδρομής. Με δυο λόγια…
Σε συνάρτηση με την ταυτότητα του κυρίαρχου πολιτικού προβλήματος του οποίου η επίλυση τίθεται πρώτη στην ημερήσια διάταξη της πολιτικής πάλης, θα καθορίζονται:
1. Η ταυτότητα που θα έχει το πολιτικό ζητούμενο της επόμενης μέρας…
2. Η διακριτή πολιτική θέση αυτού του ζητούμενου στο μακρόπνοο χαρακτήρα της πολιτικής αντιπαράθεσης και μέσα στην ίδια της την προοπτική…
3. Οι κινητήριες δυνάμεις που θα κληθούν να ανατρέψουν αλλά και να οικοδομήσουν το πολιτικά διαφορετικό ή το πολιτικά διαφοροποιημένο
4. Το πολιτικό περιεχόμενο των στόχων της επόμενης μέρας…
5. Η κυρίαρχη πολιτική βάση πάνω στην οποία θα οικοδομηθούν πρωτίστως οι κοινωνικές και παράλληλα οι πολιτικές συμμαχίες που θα στοχεύσουν σε πολιτικές ανατροπές…
6. Ο χαρακτήρας της πολιτικής εξουσίας και…
7. Το περιεχόμενο των στόχων της εφαρμοζόμενης πολιτικής.
Αναμφίβολα η αντίθεση ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία όπως και στην πολιτική έκφραση των εξουσιών που διέπουν την κάθε μια από αυτές, είναι η κυρίαρχη στο σύνολο των κοινωνιών, σε όλη την υφήλιο.
Αναμφίβολα ο ανταγωνιστικός χαρακτήρας και φυσικά τα ταξικά της χαρακτηριστικά, αυτή την αντίθεση την μετουσιώνει εκ των πραγμάτων ασυμβίβαστο πόλεμο, που δεν μπορεί παρά η ακροτελεύτια φάση του να έχει μόνο νικητές και μόνο ηττημένους, αφού κάθε μεσοβέζικη λύση δεν αποτελεί παρά φυτώριο αναδημιουργίας και αναπαραγωγής της ουσίας και του περιεχόμενου αυτής της αντιπαράθεσης.
Η συνειδητοποίηση ωστόσο αυτής της αλήθειας, ενώ εκ των πραγμάτων συνιστά την πεμπτουσία της υγιούς πολιτικής σκέψης, η κατάχρηση και πολύ περισσότερο η κακή της χρήση, όπως και η μηχανιστική της μεταφορά στον επικαιροποιημένο χαρακτήρα της πολιτικής αντιπαράθεσης, λειτουργεί:
- αποπροσανατολιστικά για τις κοινωνίες
- αφοπλιστικά για την οργάνωση των αντιστάσεών τους.
- ευεργετικά για την πολιτική βιομηχανία των ισχυρών
Αφού...
Δε διευκολύνει και δεν καταδεικνύει με τρόπο πειστικό τους κυρίαρχους κάθε φορά άξονες της πάλης,
Δε σηματοδοτεί το περιεχόμενο συγκεκριμένων πολιτικών ανατροπής,
Παραπέμπει στο αόριστο μέλλον τη συνολικότερη επίλυση των πολιτικών προβλημάτων.
Και σε τελευταία ανάλυση…
Χρησιμοποιώντας ως άλλοθι μια ψευδεπίγραφη επαναστατημένη (και όχι επαναστατική φρασεολογία), επιτρέπει στο πολιτικό σύστημα να δυναμώνει, να αναδιαρθρώνεται, του παρέχει την αναγκαία πίστωση χρόνου να οργανώνει την πολιτική του υποδομή και να καθυποτάσσει συνολικότερα την κοινωνία.
Τον τελευταίο καιρό κάνουν την εμφάνισή τους όλο και τακτικότερα προσκυνημένες πένες που επιχειρούν να αμβλύνουν τη βαρύτητα των κυρίαρχων επιλογών της παγκόσμιας διακυβέρνησης, παραπέμποντας την ανατροπή αυτών των πολιτικών σε κάποια δεύτερη παρουσία μπολσεβίκικης εξέγερσης που θα ανατρέψει τον καπιταλισμό και μαζί μ αυτόν τις επιλογές της Νέας Τάξης και τις νέες πολιτικές που εφαρμόζονται σε βάρος των λαών.
Υποκρισία και ψεύδος ασυγχώρητο…
Ψεύδος και κατευθυνόμενος αποπροσανατολισμός…
Τακτική που δηλητηριάζει την πολιτική δράση…
Ύπουλος εμβολισμός στην πολιτική σκέψη που δεν εμπνέει… που δεν οργανώνει… που δεν αφυπνίζει… που δε στοχοπροσηλώνεται σε δυναμικές ανατροπής.
Έχει ανάγκη από δράσεις που θα ακυρώνουν στην πράξη τα εγχειρήματα της ακραίας καπιταλιστικής ενδυνάμωσης.
Η Ελλάδα σήμερα δεν αντιπαρατίθεται με τον κακό καπιταλιστικό εαυτό της.
Αντιπαρατίθεται με μια γενικευμένη επίθεση της παγκόσμιας διακυβέρνησης που την έχει καταστήσει θέατρο εφαρμογής νέων πολιτικών πριν επιχειρηθεί η γενικευμένη εφαρμογή τους.
Στην Ελλάδα σήμερα αυτό που απαιτείται, είναι η δραστική ανακοπή της εφαρμογής αυτών των πολιτικών, η άμεση ακύρωση ενός γενικευμένου σχεδίου που στοχοποιεί τα πάντα.
Από το περιεχόμενο και την πεμπτουσία των θεσμών μέχρι και αυτήν την ίδια την εθνική της υπόσταση.
Στην Ελλάδα σήμερα αυτό που κρίνεται είναι η ίδια η ύπαρξή της…
Η φυσιογνωμία της ως εθνική κοινωνία.
Η διατήρηση του στοιχειώδους έστω κοινωνικού υπόβαθρου της θεσμικής της φυσιογνωμίας.
Πριν όλα τούτα καταρρεύσουν ανεπιστρεπτί, αυτό που επείγει είναι η παραδειγματική ανατροπή των τσιρακιών της παγκόσμιας διακυβέρνησης που υλοποιεί αδίστακτα νέες πολιτικές εργαστηρίου για να τις καταστήσει κυρίαρχες μέσα στην κοινωνία.
Η πραγματικά αριστερή πολιτική σκέψη λοιπόν, οφείλει να συμβάλει τα μέγιστα σ αυτήν την υπόθεση, αν θέλει να καταστήσει κινητήρια δύναμη αυτών των ανατροπών ολόκληρη την κοινωνία.
Διότι η πραγματικά αριστερή πολιτική σκέψη, οφείλει να μη λειτουργεί ως Πέμπτη φάλαγγα στην πολιτική δράση.
Οφείλει να κατανοήσει ότι αυτό που κρίνεται αύριο δεν είναι η έκβαση της αντίθεσης ανάμεσα στην εργασία και το κεφάλαιο αλλά η ίδια η υπόσταση της χώρας.
Οφείλει να κατανοεί πως αν δεν φροντίζει να ενδυναμώνεται αυτός ο λαός μέσα από τα πολιτικά ωφελήματα της πάλης του, θα απογοητεύεται και θα τον καθηλώνει η μοιρολατρία, η αναποτελεσματικότητα και η απογοήτευση.
Η πραγματικά αριστερή πολιτική σκέψη, οφείλει να κατανοήσει πως αν την ενδιαφέρει πραγματικά η προοπτική αυτού του τόπου, δεν μπορεί να καταγίνεται με αποπροσανατολιστικές φαφλατολογίες.
Έχει υποχρέωση με τη συμμετοχή της στη δράση να προσδίδει στο περιεχόμενο αυτού του αγώνα ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά.
Η πραγματικά αριστερή πολιτική σκέψη, δε δικαιούται να καλλιεργεί λογικές αναβλητικότητας και διχασμού.
Διότι η πραγματικά αριστερή πολιτική σκέψη, δεν ανέχεται για τον εαυτό της το δικαίωμα να φαφλατολογεί την ίδια στιγμή που τα τσιράκια της παγκόσμιας διακυβέρνησης, υλοποιούν ανενόχλητα τις πολιτικές που κάποιοι άλλοι αποφάσισαν για λογαριασμό μας.
Η επαναστατική πολιτική άλλωστε πάντα κρινόταν από τη συνισταμένη και του εύρους των επιδιωκόμενων αλλαγών και ανατροπών αλλά και από την ικανότητά της να εμπνεύσει στη δράση.
Και το πραγματικό εύρος των επιδιωκόμενων πολιτικών ανατροπών, δε σχετίζεται μονάχα με τις κοντόφθαλμες σεχταριστικές επεξεργασίες των κατευθυνόμενων φαφλατάδων.
Προσδιορίζεται και από την ικανότητά του να χαλά τη μανέστρα των κυρίαρχων επιλογών στρατηγικής σημασίας που δρομολογούν και οι ισχυροί του πλανήτη.
Άλλο πράγμα λοιπόν η πραγματικά επαναστατική πολιτική και άλλο πράγμα οι γιαλατζή «αριστεροί» μασκαράδες που επιχειρούν να πιστώσουν στην ακροδεξιά τον πιο όμορφο αγώνα αυτού του λαού για την εθνική του αξιοπρέπεια.
5. Η κυρίαρχη πολιτική βάση πάνω στην οποία θα οικοδομηθούν πρωτίστως οι κοινωνικές και παράλληλα οι πολιτικές συμμαχίες που θα στοχεύσουν σε πολιτικές ανατροπές…
6. Ο χαρακτήρας της πολιτικής εξουσίας και…
7. Το περιεχόμενο των στόχων της εφαρμοζόμενης πολιτικής.
Αναμφίβολα η αντίθεση ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία όπως και στην πολιτική έκφραση των εξουσιών που διέπουν την κάθε μια από αυτές, είναι η κυρίαρχη στο σύνολο των κοινωνιών, σε όλη την υφήλιο.
Αναμφίβολα ο ανταγωνιστικός χαρακτήρας και φυσικά τα ταξικά της χαρακτηριστικά, αυτή την αντίθεση την μετουσιώνει εκ των πραγμάτων ασυμβίβαστο πόλεμο, που δεν μπορεί παρά η ακροτελεύτια φάση του να έχει μόνο νικητές και μόνο ηττημένους, αφού κάθε μεσοβέζικη λύση δεν αποτελεί παρά φυτώριο αναδημιουργίας και αναπαραγωγής της ουσίας και του περιεχόμενου αυτής της αντιπαράθεσης.
Η συνειδητοποίηση ωστόσο αυτής της αλήθειας, ενώ εκ των πραγμάτων συνιστά την πεμπτουσία της υγιούς πολιτικής σκέψης, η κατάχρηση και πολύ περισσότερο η κακή της χρήση, όπως και η μηχανιστική της μεταφορά στον επικαιροποιημένο χαρακτήρα της πολιτικής αντιπαράθεσης, λειτουργεί:
- αποπροσανατολιστικά για τις κοινωνίες
- αφοπλιστικά για την οργάνωση των αντιστάσεών τους.
- ευεργετικά για την πολιτική βιομηχανία των ισχυρών
Αφού...
Δε διευκολύνει και δεν καταδεικνύει με τρόπο πειστικό τους κυρίαρχους κάθε φορά άξονες της πάλης,
Δε σηματοδοτεί το περιεχόμενο συγκεκριμένων πολιτικών ανατροπής,
Παραπέμπει στο αόριστο μέλλον τη συνολικότερη επίλυση των πολιτικών προβλημάτων.
Και σε τελευταία ανάλυση…
Χρησιμοποιώντας ως άλλοθι μια ψευδεπίγραφη επαναστατημένη (και όχι επαναστατική φρασεολογία), επιτρέπει στο πολιτικό σύστημα να δυναμώνει, να αναδιαρθρώνεται, του παρέχει την αναγκαία πίστωση χρόνου να οργανώνει την πολιτική του υποδομή και να καθυποτάσσει συνολικότερα την κοινωνία.
Τον τελευταίο καιρό κάνουν την εμφάνισή τους όλο και τακτικότερα προσκυνημένες πένες που επιχειρούν να αμβλύνουν τη βαρύτητα των κυρίαρχων επιλογών της παγκόσμιας διακυβέρνησης, παραπέμποντας την ανατροπή αυτών των πολιτικών σε κάποια δεύτερη παρουσία μπολσεβίκικης εξέγερσης που θα ανατρέψει τον καπιταλισμό και μαζί μ αυτόν τις επιλογές της Νέας Τάξης και τις νέες πολιτικές που εφαρμόζονται σε βάρος των λαών.
Κουραφέξαλα και υποκρισία…
Υποκρισία και ψεύδος ασυγχώρητο…
Ψεύδος και κατευθυνόμενος αποπροσανατολισμός…
Τακτική που δηλητηριάζει την πολιτική δράση…
Ύπουλος εμβολισμός στην πολιτική σκέψη που δεν εμπνέει… που δεν οργανώνει… που δεν αφυπνίζει… που δε στοχοπροσηλώνεται σε δυναμικές ανατροπής.
Οι κοινωνίες σήμερα, και εν προκειμένω η ελληνική, δεν έχουν ανάγκη από σεχταριστικές πρακτικές που υπονομεύουν τη δράση. Έχει ανάγκη από αυτοθυσία στη δράση.
Η Ελληνική κοινωνία σήμερα, δεν έχει ανάγκη από μια ατελεύτητη εσωστρέφεια μέσα από την οποία θα επιχειρείται να καταδειχτούν οι αυθεντικοί και οι γιαλατζή εκφραστές στον τρόπο με τον οποίο προσεγγίζουν το περιεχόμενο του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού.Έχει ανάγκη από δράσεις που θα ακυρώνουν στην πράξη τα εγχειρήματα της ακραίας καπιταλιστικής ενδυνάμωσης.
Η Ελλάδα σήμερα δεν αντιπαρατίθεται με τον κακό καπιταλιστικό εαυτό της.
Αντιπαρατίθεται με μια γενικευμένη επίθεση της παγκόσμιας διακυβέρνησης που την έχει καταστήσει θέατρο εφαρμογής νέων πολιτικών πριν επιχειρηθεί η γενικευμένη εφαρμογή τους.
Στην Ελλάδα σήμερα αυτό που απαιτείται, είναι η δραστική ανακοπή της εφαρμογής αυτών των πολιτικών, η άμεση ακύρωση ενός γενικευμένου σχεδίου που στοχοποιεί τα πάντα.
Από το περιεχόμενο και την πεμπτουσία των θεσμών μέχρι και αυτήν την ίδια την εθνική της υπόσταση.
Στην Ελλάδα σήμερα αυτό που κρίνεται είναι η ίδια η ύπαρξή της…
Η φυσιογνωμία της ως εθνική κοινωνία.
Η διατήρηση του στοιχειώδους έστω κοινωνικού υπόβαθρου της θεσμικής της φυσιογνωμίας.
Πριν όλα τούτα καταρρεύσουν ανεπιστρεπτί, αυτό που επείγει είναι η παραδειγματική ανατροπή των τσιρακιών της παγκόσμιας διακυβέρνησης που υλοποιεί αδίστακτα νέες πολιτικές εργαστηρίου για να τις καταστήσει κυρίαρχες μέσα στην κοινωνία.
Η πραγματικά αριστερή πολιτική σκέψη λοιπόν, οφείλει να συμβάλει τα μέγιστα σ αυτήν την υπόθεση, αν θέλει να καταστήσει κινητήρια δύναμη αυτών των ανατροπών ολόκληρη την κοινωνία.
Διότι η πραγματικά αριστερή πολιτική σκέψη, οφείλει να μη λειτουργεί ως Πέμπτη φάλαγγα στην πολιτική δράση.
Οφείλει να κατανοήσει ότι αυτό που κρίνεται αύριο δεν είναι η έκβαση της αντίθεσης ανάμεσα στην εργασία και το κεφάλαιο αλλά η ίδια η υπόσταση της χώρας.
Οφείλει να κατανοεί πως αν δεν φροντίζει να ενδυναμώνεται αυτός ο λαός μέσα από τα πολιτικά ωφελήματα της πάλης του, θα απογοητεύεται και θα τον καθηλώνει η μοιρολατρία, η αναποτελεσματικότητα και η απογοήτευση.
Η πραγματικά αριστερή πολιτική σκέψη, οφείλει να κατανοήσει πως αν την ενδιαφέρει πραγματικά η προοπτική αυτού του τόπου, δεν μπορεί να καταγίνεται με αποπροσανατολιστικές φαφλατολογίες.
Έχει υποχρέωση με τη συμμετοχή της στη δράση να προσδίδει στο περιεχόμενο αυτού του αγώνα ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά.
Η πραγματικά αριστερή πολιτική σκέψη, δε δικαιούται να καλλιεργεί λογικές αναβλητικότητας και διχασμού.
Διότι η πραγματικά αριστερή πολιτική σκέψη, δεν ανέχεται για τον εαυτό της το δικαίωμα να φαφλατολογεί την ίδια στιγμή που τα τσιράκια της παγκόσμιας διακυβέρνησης, υλοποιούν ανενόχλητα τις πολιτικές που κάποιοι άλλοι αποφάσισαν για λογαριασμό μας.
Η επαναστατική πολιτική άλλωστε πάντα κρινόταν από τη συνισταμένη και του εύρους των επιδιωκόμενων αλλαγών και ανατροπών αλλά και από την ικανότητά της να εμπνεύσει στη δράση.
Και το πραγματικό εύρος των επιδιωκόμενων πολιτικών ανατροπών, δε σχετίζεται μονάχα με τις κοντόφθαλμες σεχταριστικές επεξεργασίες των κατευθυνόμενων φαφλατάδων.
Προσδιορίζεται και από την ικανότητά του να χαλά τη μανέστρα των κυρίαρχων επιλογών στρατηγικής σημασίας που δρομολογούν και οι ισχυροί του πλανήτη.
Άλλο πράγμα λοιπόν η πραγματικά επαναστατική πολιτική και άλλο πράγμα οι γιαλατζή «αριστεροί» μασκαράδες που επιχειρούν να πιστώσουν στην ακροδεξιά τον πιο όμορφο αγώνα αυτού του λαού για την εθνική του αξιοπρέπεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου